Rood beton

Zo nu en dan is het vrij normaal om iets wat niet bijzonder esthetisch verantwoord is te omarmen. Zo tuur ik telkens als ik de stad binnen wandel, om al m?n zuur verdiende centjes over de balk te gooien, ademloos naar de reusachtige gebouwen, winkelcentra en parkeerplaatsen, die zich als rosten omhoog werken en het menselijke gedruis dat zich als duizende krioelenden mieren voortbeweegt terwijl ik m?n reukorganen de kost geef aan de ogenschijnlijk heerlijke geur van vers benzine en sigarettenrook, iets wat bij meer dan de helft van de nederlanders ongetwijfeld oprispend maagzuur oplevert. Ondergetekende vindt het echter prachtig en ik kan een glazige blik en een diepe zucht dan meestal ook niet onderdrukken.
Waar die passie voor de grote stad vandaag komt is een raadsel. Wellicht is het pittoresk dorpje waar ik een groot deel van m?n leven heb gewoond en nog steeds in bivakeer, de vrucht van m?n grenzeloos verlangen.
Het is niet de geur van benzine en het geluid van de menigte maar de mest, de kruidige lucht van boomhars en de plaatselijke kerkklokken die de omgeving in oog en neus laten springen. Geen bruisend centrum en de alledaagse hektiek maar een gehucht gevangen in het bos, hei en weilanden, een kooi van groen. Een dorp waar iedereen elkaar kent en er in de zomer een aanzienlijke kans bestaat dat de halve gemeenschap de pijp uit gaat als de zon iets teveel diens gezicht laat zien. Hoewel ik de stad inmiddels in m?n geest heb geidialiseerd steekt ons geliefde genre de draak met mijn liefde. Het groots en meeslepend wordt vaak afgeschilderd als een inkzwart oort waar de rotte appels van de maatschappij hun toevlucht zoeken, waar zieke geesten zich in rap tempo verspreiden als een onstopbare ziekte. Met name Fulci?s ?Lo Squartatore di New York? ( The New York Ripper) schept een illusioneerend beeld van een metropool als de ?Big Apple?, een verpauperende speeltuin waar de inwoners stuk voor stuk als geperverteerde ego?sten met een stuitende onverschilligheid door het dagelijks leven wande;len, zo ook Abel Ferarra?s ?Driller Killer? waarin de kijker ziet hoe makkelijk een individu in een poel van eenzaamheid en financiele mis?re belandt zonder te kunnen rekenen op een steunende schouder van diens medemens. ?Escape From New York?, ?Village of the Damned? etc., tal van voorbeelden die m?n idyllische gedachten van een glamouristisch bestaan als stadsmens plotsklaps doen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Het gezellige samenhorige platteland daarintegen kent ook haar donkere zijdes. De rustieke xenofobistische gemeenschap die het gebruik van wat fysiek geweld beschouwt als normaliter zoals afgeschilderd in Fulci?s ?Don?t Torture A Duckling? spreekt boekdelen. Daarnaast het alom roemruchtige ?The Texas Chainsaw Massacre? die op doeltreffende wijze illustreert dat m?n elke boer in het bezit van een kettingzaag maar beter moet schuwen. Of bovengenoemde voorbeelden m?n leven als potentioneel stadsmens in de weg staan, dat ik snel m?n koffers moet pakken om te urbaniseren voordat m?n lichaam binnenkort in ??n van de nabijgelegen sloten wordt gevonden? Nee, m?n passie voor het beton, het grootse, inplaats van het overweldigend groen overheersen, ondanks het verontrustende, enigzins exagererend beeld dat m?n geliefde beton op het witte doek vaak met een rode vloeistof doordrenkt is, m?n droom neemt men niet af.