Amer

Na mijn eerste aanraking met deze film, ongeveer vier à vijf maanden geleden, wist ik het zeker. Deze film zou de hoogtijdagen uit het Italiaanse giallo-subgenre weten doen te herleven.

Boven alles was de film ook inderdaad een hommage aan de Italiaanse genrefilms uit de jaren ’70. Zo zien we bijvoorbeeld de kleuren uit Argento’s Inferno (1980) en Suspiria (1977), de ingezoomde oog-shots die we kennen uit het werk van Lucio Fulci en de meer algemene zwarte handschoenen regelmatig terug.

Amer is echter in zijn kern wezenlijk anders dan de films van de bovengenoemde regisseurs. De film draait niet, zoals zijn voorgangers, om plat vermaak maar probeert een nachtmerrie-achtige, Freudiaanse, koortsachtige blik te geven op het leven van een vrouw. We kijken hiervoor naar drie fasen uit haar leven: haar vroege jeugd, haar tienerjaren en haar terugkeer naar het ouderlijk huis op volwassen leeftijd.

Het eerste segment heeft mij werkelijk versteld doen staan. Qua kleur, geluid en sfeer was het werkelijk een genot voor de ogen, het gehoor en mijn algemene lichamelijke staat. Ondanks de giallo-achtige kenmerken deed dit eerste gedeelte mij meer denken aan het hallucinante Valerie and her Week of Wonders (1970), maar dan nog meer ‘on LSD’ dan die film al was.

In dit eerste gedeelte vindt er een zenuwslopend kat-en-muis-spel plaats tussen het jonge meisje en haar oude grootmoeder in de kamer ernaast. Ik heb regelmatig op het puntje van mijn stoel gezeten, maar dan puur vanwege de overweldigende audiovisuele indrukken en niet zozeer vanwege echte spanning. De film is in dit stadium dan ook nog het best te omschrijven als de koortsachtige nachtmerrie waar ik het eerder over had.

Bij het begin van het tweede gedeelte (de tienerjaren) wordt het allemaal wat minder droomachtig. Het meisje en haar moeder gaan het dorp in om wat boodschappen te doen en het haar van de moeder te kleuren. Onderweg worden beide vrouwen met lustige blikken bekeken en hier uit zich dan ook een ander belangrijk thema in deze film. De twee vrouwen worden steeds meer als lustobject (veelvuldige shots van het decolleté van de vrouwen en het einde van de korte jurkjes) en het lijkt alsof alle mannen hen elk moment kunnen bespringen.

Dit alles is op zich behoorlijk stijlvol weergegeven maar is helaas nergens zo overweldigend als het eerste gedeelte van de film. Het leek ook behoorlijk onmogelijk om het hoge tempo van de film gedurende 90 minuten vol te houden. Ook het derde gedeelte, waarin de vrouw terugkeert naar haar ouderlijk huis, mist de intensiteit van het begin. Aan het einde volgt nog wel een vermakelijke ontknoping met stalk-and-slash die de kijker nog enige voldoening geeft, maar uiteindelijk achterlaat met meer vragen dan antwoorden.

Ik vind het eerlijk gezegd behoorlijk moeilijk om Amer een cijfer te geven, voornamelijk vanwege het feit dat de film twee zeer verschillende helften kent. De eerste helft was een werkelijk audiovisueel spektakel en in de tweede helft ontpopt de film zich voornamelijk als een stijlvolle giallo. Uiteindelijk vind ik een ruime voldoende wel passend, maar wil ik benadrukken dat iedereen deze film absoluut moet kijken, al is het maar alleen om het eerste gedeelte.