Registreren
We sturen je per e-mail een wachtwoord toe. Soms komt deze e-mail in je spambox terecht.
Bay, The
4.5Totale score
Waardering gebruiker: (0 Stemmen)

Het found footage genre is een genre dat al jaren in de lift zit. Het kende een revival met de Blair Witch Project en sindsdien kregen we films als The Last Horror Movie, Diary of the Dead en natuurlijk Paranormal Activity. Wel, van de makers van deze laatste komt een nieuwe horrorfilm. Een faux -ecodocumentaire ditmaal onder de naam The Bay. Kan The Bay zich onderscheiden in dit al overbevolkte groepje films of verdrinkt het in de massa…

There is something wrong with the water.

Deze ‘documentaire’ vertelt het verhaal van een bijzondere 4 juli viering in het Amerikaanse Claridge. Wat begint als gewone festiviteiten slaat om in horror als plotseling een vrouw ziek wordt. Haar huid begint blaren te vertonen en niemand weet wat de oorzaak is. In een krab-eetwedstrijd worden mensen plots ziek en ook zij moeten worden afgevoerd naar het ziekenhuis. Maar volgens de burgervader is er niets aan de hand en moet niemand schrik hebben. Het zijn losstaande gevallen en het water is veilig om te zwemmen en te drinken. Maar terwijl het ziekenhuis zich langzaam vult met mensen die dezelfde symptomen vertonen, blijkt hij verschillende zaken te hebben verzwegen voor zijn kiezers zoals dat aangespoelde lichamen van twee wetenschappers die verminkt zijn door stierhaaien. Naarmate de documentaire vordert, zien we de beelden die zij hebben gemaakt tijdens hun onderzoek. Hetgeen ze hebben ontdekt, is een verschrikkelijk gevaar waarvan het dorp al lang op de hoogte moest zijn gesteld. De horror waar de stad ingestort is, wordt vastgelegd door Donna Thompson, een jonge vrouw die hoopt journaliste te worden en nu noodgedwongen een van de gruwelijkste gebeurtenissen van de 21ste eeuw vastlegt.

De film oogt als een documentaire en vertelt het verhaal aan de hand van verschillende gevonden tapes, variërend van de beelden van Donna, beelden van beveiligingscamera’s, handcams, webcams en de camera van de onderzoekers. Dit levert een gevarieerd beeld op van wat deze hel is. Ook kregen we beelden te zien van een nu illegale website van milieuactivisten en aan de hand van dit alles wordt een beeld gevormd van hoe gevaarlijk geldzucht is. Deze film is een aanklacht tegen milieuvervuiling en steroïdengebruik in de veeteelt, maar brengt het zo dat je wel wilt luisteren. Ja, wat de groei van het ene beestje veranderd, kan de genetica van een ander ook beïnvloeden. Nature strikes back, hard!

It’s eating them from the inside

De film kiest resoluut voor de shockkwaliteit van verminkte lichamen ten gevolge van de infectie en we krijgen beelden te zien van ongeveer elk stadia van de infectie. Deze symptomen zijn erg gevarieerd en duidelijk gebaseerd op verschillende gekende aandoeningen, waaronder een paar zelfs uit het dierenrijk. Het begint met het verzweren van de huid. Er vormen zich pijnlijke blaasjes, over het ganse lichaam verspreidt en lijkt qua uitzicht nog het meest op neurofibromatose. Naarmate de infectie verspreidt en het zich een weg naar buiten probeert te wurmen, lijkt het eerder op een ver gevorderd stadium van necrotiserende fasciitis, inclusief behandelingswijze van zwaar aangetaste lichaamsdelen. Maar hoe vreselijk deze laatste ook is, geen van onze ziektes kan qua uitzicht tippen aan het hier beschreven ziektebeeld. Van de onnatuurlijk verminkte vissenkarkassen (opvallend hoe bevreemdend die beelden waren) tot de zwaar aangetaste lijken van de inwoners van Claridge, deze film heeft qua horror veel te bieden.

Maar waar de film goed scoort op het bieden van wreed beeldmateriaal, levert het haast geen spanning. Het doet geen enkele moeite om enige spanning op te bouwen. Donna, die als vertelster fungeert doorheen de film, vertelt ons snel wie wanneer sterft nog voor ze sterven. Is dit een minpunt? In de meeste films zou het antwoord op deze vraag ja zijn. In deze film: nee. Het volledig ontbreken van echte spanning is gezien de opzet van de film begrijpelijk en zelfs wenselijk. Een documentaire staat nu niet bekend om zijn spanning en door het weglaten van de geforceerde spanning, voelt de film veel meer aan als een echte documentaire.

I’m going to show the world what happened here.

De personages in deze film variëren van sympathiek en rechtmatig tot vervelend of ronduit gevaarlijk arrogant. Het is een gevarieerd gezelschap van vrienden, politie, kinderen, gezinnen, politici, dokters, onderzoekers en onze cameraploeg. De man voor wie je het meeste respect voelt is de dokter van het ziekenhuis. Hij blijft doorwerken en zoekt naar een middel om zijn patiënten te redden tegen beter weten in. Wat hij dan ook met de dood bekoopt (geen spoiler, dat wordt ons al vermeld bij zijn introductie). Maar de interessante personages vind ik toch de twee onderzoekers. Zij zijn de eerste die beseffen wat er aan de hand is en zijn degene die ons de meeste uitleg verschaffen. Het enigste probleem met hen is hun gebrek aan voorzichtigheid. Maar dan opnieuw, niemand had kunnen verwachten wat er uiteindelijk zou gebeuren. Maar vooral de angst van de bewoners van het dorp is aangrijpend. Ze worden van binnenuit opgegeten en kunnen daar niets aan doen…

Het minst sympathieke personage is zonder twijfel de burgemeester. Hij is het toonbeeld van hoe hebzucht en arrogantie leidt tot rampen. Hij en zijn naaste medewerkers zijn verantwoordelijk voor de horror die het dorp doormaakt, want ook toen verdachte zaken begonnen op te duiken, weigerden ze adequaat te reageren. Integendeel, ze spreken al geruchten tegen. Ook minder is het personage van Donna Thompson. Het is begrijpelijk dat de evenementen traumatisch waren voor haar, maar sommige uitspraken zijn op zijn minst betwistbaar. Naarmate de film vordert, verbeterde dit wel. Vooral als vertelster verbetert ze en wordt het ook aangenamer om naar haar te luisteren.

Conclusie:
The Bay is geslaagd in zijn opzet als faux eco-documentaire. Het wordt met zo’n realisme gebracht dat je je als kijker er een paar keer aan moet herinneren het geen echte documentaire is. Het feit dat het gebaseert is op echt bestaande levensvormen maakt het des te realistischer. Het brengt horror op een simpele, maar doeltreffende manier. Met zijn stijl en oog voor realisme onderscheid het zich van veel andere Found Footage films en het is een ervaring die me zeker zal bijblijven. Daarom geef ik deze horrordocumentaire een 9.

Over de auteur

avatar

Laat een antwoord achter