Dellamorte Dellamore

Deze film staat ook bekend als Cemetery Man.

Als een groot liefhebber van allerhande soorten horror- en fantasy films had ik tot voor kort slechts vaag gehoord van Dellamort Dellamore (in de VS uitgebracht als Cemetery Man). Dankzij de schier oneindige mogelijkheden van die het internet ons te bieden heeft ben ik (met nadruk) gelukkig op het spoor gekomen van dit bescheiden juweeltje.
Om maar direct met de spreekwoordelijke deur in huis te vallen: Dellamort Dellamore is (samen met o.a. Candy Man) mijns inziens een van de beste horror/fantasy films van de jaren ’90. Regisseur van de film is Italiaan Michele Soavi, een filmmaker die middels films als Stagefright en La Chiesa (a.k.a. the Church en Demons 3) al had bewezen over een stevige dosis aanleg te beschikken. Ik zal nu kort een aantal facetten van de film onder de loep nemen.

Plot: Francesco Dellamort is opzichter op een lokale begraafplaats. Hij wordt geassisteerd door een zwakbegaafde dwerg-achtige rechterhand. Een van de problemen waar de ‘Cemetery Man’ mee te maken krijgt is het feit dat de doden de neiging hebben om na een aantal (meestal zeven) dagen weer te herrijzen uit de dood, verlangend en zoekend naar vers mensenvlees. Het is niet zo dat Francesco daar echt van op kijkt; het doden van de zombies (waar we het hier uiteraard over hebben) behoort tot de dagelijkse routine. Bovendien mag van het verschijnsel van de levende doden geen gewag worden gemaakt, omdat dat de reputatie van het dorp waarin de begraafplaats gelegen is zou kunnen schaden. Op een dag loopt de opzichter de een adembenemend mooie vrouw tegen het lijf die, wegens de dood van haar man, nog in een rouwperiode zit. Francesco’s hormonen slaan onmiddellijk op tilt en uiteindelijk belanden de twee al copulerend op het graf van de dode echtgenoot van de vrouw……het laat zich niet moeilijk raden wie op dat moment uit de dood herrijst. De vrouw wordt gebeten en uiteindelijk gedood (zo lijkt het) door Francesco. Wat er daarna gebeurd is warrig en fascinerend tegelijk. In ieder geval veel te veel om op te sommen hier. Ik zal enkele steekwoorden noteren die een indicatie bieden waar de film over gaat: zombies, liefde voorbij het graf, dood, leven, bloed, gothiek en zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan. Wat begint als een vrij conventionele semi-komisch bedoelde Italiaanse zombiefilm groeit uit tot een film waarin thema’s als leven, dood en de liefde worden uitgewerkt. Dit alles gebeurd op een nogal abstracte, post-moderne wijze die de gemiddelde kijker met soms open ogen, dan weer met fronsende wenkbrouwen naar de film doet kijken. Het plot bevat zeer veel originele, bizarre ideeen (de assistent van Francesco die een relatie krijgt met het levende-dode hoofd van de dochter van de burgermeester), veel zwarte, satirische humor en serieuze thema’s tegelijk, voordat de film eindigt met een filosofische, existenti?le noot. Hoewel ik het plot niet altijd even goed kon volgen en het een en ander soms warrig wordt, verveelt de film geen moment, vanwege te talloze creatieve idee?n. Het verhaal is dus meer dan de moeite waard en overstijgt de gebruikelijke narratieve horrorfilm conventies…

Acteerwerk: Rupert Everett (ja, de lees het goed) is volledig geloofwaardig en overtuigend als de sardonische, cynische, maar toch op een vreemde manier sympathieke begraafplaatsopzichter. Zijn assistent (gespeeld door een bekend Frans zanger, zie cast) is onvergetelijk grappig en aandoenlijk tegelijk: erg overtuigend. Erg veel teksten heeft deze acteur niet hoeven te in te studeren, hij kan volstaan met ‘njah’ achtige kreet. In veel momenten laat regisseur Soavi echter ook blijken dat deze assistent meer is dan een Igor-achtige retard. Anna Falchi (die de bloedmooie vrouw neerzetten en daarnaast als andere personages ook mag opdraven) hoeft niet daadwerkelijk te acteren, ze kan volstaan met haar ontzagwekkende schoonheid en lichaamsvormen. De rest van de cast is voor Italiaanse horrorfilm begrippen niet slecht, hoeveel de nasynchronisatie wel stoort, zoals altijd. Alleen de stem van Everett is niet gedubd, goedzijdank, het zou veel van de glans van zijn rol ontnomen hebben.

Fotografie: een van de sterkse punten van de film, die vol zit met de meest prachtige plaatjes en shots. Soavi heeft veel samengewerkt met de Itialaanse horror- en giallo meastro Dario Argento. Dat is dus, in de vorm van statische shots, steadycam technieken en belichting, ook goed te zien. Over de fotografie en stijl van de film kunnen we kort zijn: die overtuigt volledig. De prachtige decors (van onder andere de begraafplaats) hebben daaraan hun steentje bijgedragen.

Algemeen: behalve de bovengenoemde facetten profiteert deze film in hoge mate van de puike montage, die heeft gezorgd voor het perfecte ritme en de ideale snelheid van deze film. Daarnaast verdient de begeleidend soundtrack (gecomponeerd door Manual De Sica) een eervolle vermelding; fraaie orchestrale passages worden afgewisseld met een werkelijk te gekke rocksoundtrack die ook sterk doet denken aan de muziek die Itiaanse films in de jaren ’70 en ’80 opluisterde.
Als we toch een minpuntje moeten vermelden dat is dat het Special FX werk, dat niet altijd overtuigd. Tijdens de momenten dat deze effecten worden ingezet verraadt zich het vrij beperkte budget van deze film. Laat een ding duidelijk zijn: het moge de pret niet drukken.

Bottom-Line: dit is een van de sterkste horrorfilms van de jaren ’90, daar hoeft wat mij betreft geen twijfel over de bestaan. De film bevat veel zeer memorabele scenes (het auto ongeluk…zie het zelf om het geloven) een origineel plot en goed acteerwerk en ziet er daarnaast nog eens geweldig goed uit. Een genremeesterwerkje dat nog beter had kunnen zijn wanneer de effecten volledig overtuigend waren geweest en het plot iets minder warrig, hoewel het juist de bedoeling kan zijn geweest een vrij complex en tegenstrijdig plot te bedenken.