Demoniac

Een hele klus om deze film te beoordelen. Sommigen zullen beweren dat je aan een dergelijke film niet teveel woorden vuil moet maken en zullen hem simpelweg als “bagger” bestempelen. Als je let op het amateuristische (statische) camerawerk, het barslechte acteerspel en het gebrek aan actie en vaart, kan je de criticasters alleen maar gelijk geven.
Anderzijds kan je als horrorfan niet zomaar voorbijgaan aan een figuur als Franco. Zijn oeuvre bestaat uit meer dan 150 (!) films en de pseudoniemen waarachter hij zich verschuilt, zijn niet minder talrijk. Wanneer we een film als Demoniac onder de loep nemen, wordt de verwarring alleen maar groter. Deze film circuleert niet alleen onder verschillende titels (o.a. als The Sadist of the Notre Dame), ook over het produktiejaar heerst er veel onduidelijkheid. Blijkbaar is deze film een soort van collage van sc?nes uit vroegere films van Franco. Het zou me te ver voeren om hier dieper in te gaan op deze kwestie en bovendien spreken de verschillende bronnen die ik in dit verband geraadpleegd heb, elkaar voort-durend tegen. Op de DVD die ik in mijn bezit heb, staat als produktiejaar “1980” vermeld en daar hou ik het gemakshalve dus maar bij.
In Demoniac neemt Franco zelf de hoofdrol voor zijn rekening: hij speelt de ontaarde, psychotische ex-priester Mathis Vogel die schrijft voor een erotisch magazine, gespecialiseerd in sado-masochistische verhalen. Deze geperverteerde ex-priester heeft ook nog een missie: de duivel uitdrijven bij mensen die er in zijn ogen nogal deviante, sexuele gewoonten op nahouden. Het exorcisme dat hij beoefent komt er in de praktijk op neer dat hij de “bezetenen”, om hun ziel te redden, eenvoudigweg foltert en vermoordt. Hij heeft vooral zijn oog laten vallen op de secretaresse van het SM-magazine, tevens performer in de SM-acts die het magazine als nevenactiviteit organiseert voor een rijk en decadent publiek. Aan deze rol wordt gestalte gegeven door Lina Romay, Franco’s favoriete fetisjactrice, muze en levenspartner. Voor diegenen die de film perse willen zien, wil ik het plezier niet vergallen door het hele verhaal hier verder uit de doeken te doen…
Hoe moet een dergelijke film nu beoordeeld worden? In de eerste plaats dringt zich de vraag op of hij als een (soft) pornofilm, dan wel als een horrorfilm moet beschouwd worden. Als een criterium voor een goede pornofilm is, dat hij opwindend moet zijn, kan je Demoniac beter links laten liggen. De zogenaamde sexsc?nes zijn erg houterig en doen mij in de verste verte niet aan erotiek denken. Ik vraag me zelfs af of SM-adepten hier hun gading zullen vinden. Als een criterium voor een goede horrorfilm is, dat hij een flinke dosis suspense moet bezitten, idem dito: geen geld aan verspillen. Als daarentegen bloederigheid een criterium is, kan je misschien in overweging nemen om hem eens te bekijken.
Anderzijds, deze film heeft zeker zijn kwaliteiten. De belangrijkste is volgens mij zijn hoge curiosumwaarde. Is Jesus Franco een amateur, een Spaanse Ed Wood, of een genie, zoals sommigen beweren? Ik ben er nog niet uit. Feit is wel dat hij, net als Ed Wood, volhardend is en voor dergelijke filmmakers kan ik alleen maar sympathie opbrengen. Een andere “kwaliteit” is de authenticiteit van de film. Deze authenticiteit wordt nog sterker in de verf gezet door de amateuristische en ranzige stijl van de film en door het feit dat Franco zelf de hoofdrol vertolkt. De film geeft je de indruk een biecht en outing te zijn van een SM-fanaat. In die zin heeft de film een enigszins verontrustend karakter. Verder zou je deze film ook kunnen bekijken als een blasfemische spotprent waarin duchtig kritiek geleverd wordt op de hypocrisie van het katholicisme (let bijvoorbeeld op het artikel over de Spaanse Inquisitie dat Vogel bij het SM-tijdschrift inlevert!). Tenslotte werkt hij ook regelmatig op de lachspieren, niet alleen door de belachelijke acteer-prestaties, maar ook door het camerawerk. Een camera dient in vele van zijn films (zoals ik ook al heb kunnen vaststellen in zijn “Female Vampire”) blijkbaar vooral om te pas en te onpas schaamteloos in te zoomen op de vrouwelijke schaamstreek. Dit gebeurt zo veelvuldig en nadrukkelijk dat het eigenlijk lachwekkend wordt.
Mijn eindoordeel? Moeilijk…
Voor onbedoelde humor, curiosumwaarde en ranzigheid verdient hij zeker een 10. Voor zijn filmische kwaliteiten daarentegen een 0. Laten we mild zijn vandaag en de film belonen met een zesje.