Devil Rides Out, The

Duc de Richleau (Christopher Lee) en diens vriend Rex van Ryn (Leon Greene) gaan op bezoek bij de zoon van een oude vriend van hen. Simon (Patrick Mower) ontvangt de heren hartelijk, maar wil ze snel wegsturen vanwege een bijeenkomst van een aantal van zijn “vrienden”.
de Richleau en Rex ontdekken dat Simon in de ban is van een satanistische sekte. Simon en de knappe Tanith (Nike Arrighi) zijn door sekteleider Mocata (Charles Gray) gekozen voor de “doping”: een offer aan de duivel. de Richleau moet al zijn kennis over het occulte aanwenden om de twee jongelingen te redden van dit verschrikkelijke lot. Maar is hij opgewassen tegen de krachten van de duivel?

The Devil Rides Out, ook wel bekend als The Devil’s Bride, was de eerste Hammer verfilming van een Dennis Wheatley verhaal. De tweede verscheen pas 8 jaar later: To the Devil a Daughter (1976).
Beide films en verhalen hebben zo hun overeenkomsten. Niet alleen is Christopher Lee in beide films te zien, maar beide verhalen gaan ook nog eens over het occulte. Dit was dan ook het onderwerp waardoor Wheatley’s werk bekendheid kreeg.

Terence Fisher had hiervoor al heel wat Hammer klassiekers gemaakt. Met deze film overtreft hij de sfeer van een aantal van zijn klassiekers (zoals The Curse of the Werewolf en Dracula) niet, maar hij haalt wel het meeste uit de kast qua special effects (van wat ik tot op heden van hem gezien heb althans). Daarnaast heeft de film nog voldoende dingen waardoor het weer een erg vermakelijke Hammer film is.

De acteerprestaties van deze relatief bekende cast zijn gewoon erg goed. Christopher Lee weet zelfs in de rol van de held nog dominerend en angstaanjagend te zijn. Door de hele film heen voelt het alsof hij… een duister geheim heeft. We komen er als kijker echter nooit helemaal achter.
Charles Gray mocht deze keer als boef op komen dagen en hij zet zijn rol charmant neer. Enkel de Engelsen lijken dit succesvol op zo’n manier te kunnen doen: charmant op de juiste momenten en ook beangstigend op de juiste momenten.
Verder doet Leon Greene het ook nog wel goed als de kompaan van Lee en Patrick Mower weet indruk te maken als jongeling tussen deze titanen. Ook hij zet een behoorlijk sterke rol neer. Vooral zijn gezichtsexpressie is uitstekend te noemen. Mede hierdoor komt zijn personage zeer geloofwaardig over.
De vrouw tussen het stel, Nike Arrighi, valt wat tegen de achtergrond weg door de dominante aanwezigheid van al deze mannen die allen wel aardig wat screentijd krijgen.

De special effects zijn gedateerd te noemen, maar zien er nog best goed uit voor deze tijdsperiode. De maskers en make-up die gebruikt zijn om de duivel en zijn dienaren mee aan te kleden zien er al heel wat indrukwekkender uit als de make-up effecten uit voorgaande Hammer films (waaronder die van Fisher zelf). Net bij een auto achtervolging en de creatie van een lang potig gedrocht word het allemaal net iets teveel van het goede en ziet het er, vooral voor tegenwoordige begrippen, wel erg nep uit.

De bombastische muziek van James Bernhard die al in zoveel Hammer horrors een goede bijdrage leverde, is hier ook weer aanwezig. Bernhard’s soundtrack is goed en wordt op een effectieve manier gebruikt. Wederom een sterk staaltje werk van Bernhard.

The Devil Rides Out zie ik niet als een klassieker tussen de Hammer films, maar behoort ook zeker niet tot de slechtste. Daarom is een 7 wel een gepast cijfer: net boven de middenmoot. Het is een aanrader voor de liefhebbers van dit soort ouderwetse horrorfilms, de liefhebbers van het moderne spul (zeg maar vanaf 1980) zullen hier misschien niks mee hebben.