Il Gatto dagli Occhi di Giada

Een jonge danseres stopt bij een apotheek om wat medicamenten aan te schaffen. Ze word echter door een ruwe stem tegengehouden. Dit blijkt echter niet de stem van de eigenaar te zijn, maar van een moordenaar die zojuist de eigenaar van de winkel op brute wijze heeft omgebracht. Omdat de vrouw nu de stem van de moordenaar heeft gehoord, komt hij achter haar aan.
Een vriend van de vrouw is een privédetective die zich in de zaak bijt. Hij ontrafelt steeds meer geheimen en connecties, vooral wanneer er nog eens twee mensen worden vermoord die weer een connectie hadden met de eigenaar van de apotheek. De moordenaar heeft ze alleen ook in de gaten…

Il Gatto dagli Occhi di Giada, ook wel bekend als The Cat’s Victims, The Cat with Jade Eyes of, de titel waaronder ik hem ken, Watch Me When I Kill. Na de film gezien te hebben vind ik eigenlijk alle titels niet echt de lading dekken. Ik vraag me dan ook altijd af waarom dit soort titels verzonnen worden.

Zoals de titel misschien al wel deed vermoeden, is dit een giallo. Een giallo uit het gouden tijdperk van de gialli, namelijk de jaren ’70. Gialli worden vaak omschreven als de Italiaanse slashers. Nu hebben gialli en slashers in sommige opzichten ook wel veel van elkaar weg. In beiden zijn vaak de meest gruwelijke moorden te zien, de moordenaar blijkt vaak krankzinnig te zijn en op het einde word de moordenaar altijd in een (soms vreemde) plottwist onthult.
Toch vind ik dat er ook grote verschillen zijn. Zo zijn de hoofdpersonages in slashers zo ongeveer altijd tieners, terwijl in gialli het vaak wat oudere personages zijn. Daarnaast zijn de personages vaak wat meer ontwikkelt. In slashers zijn de personages vaak nogal oppervlakkig, terwijl in gialli er vaak wat meer diepgang gezocht word. Daarnaast weten veel gialli vaak tot op het einde de moordenaar onbekend te houden, waardoor de onthulling vaak verrassend is. Bij slashers weet men vaak al snel wie de moordenaar is of is er zelfs vanaf het begin van de film al bekend wie de moordenaar is.

Persoonlijk vind ik beide subgenres altijd wel de moeite waard, maar in een giallo moet ik vaak wel echt zin hebben om hem te kunnen kijken. Dit omdat vaak de volle aandacht van begin tot eind nodig is, sommige gialli kunnen echte hersenkrakers zijn, waardoor ze dus wat minder makkelijk wegkijken dan de gemiddelde andere horrorfilms.

Watch Me When I Kill was het regiedebuut van Antonio Bido. Filmtechnisch is het wel duidelijk waar de regisseur zijn inspiratiebron vandaan had. Er zijn veel sfeervol gefilmde scenes waarin overduidelijk zichtbaar is dat Bido naar Argento gekeken had voordat hij met deze film begon. Ik vind het wel knap dat hij het goed heeft uitgevoerd.

Eigenlijk heeft de rest van de film ook veel weg van een Argento film. Zo is de filmmuziek duidelijk geïnspireerd door het werk van Goblin. Dit zijn wel allemaal elementen die duidelijk in dit soort films passen, dus echt storend is het niet. Het voegt zelfs wel wat toe aan de charme van de film.

Net zoals bij veel gialli, weet deze film de identiteit van de moordenaar goed onbekend te houden. Bijna tot de laatste minuten is het onduidelijk wie de moordenaar is. In de eerste helft van de film is het zelfs onduidelijk in welke hoek er gezocht moet worden, omdat er gewoon zo weinig informatie lijkt te zijn.
De conclusie van de film is vernuftig gevonden. Alleen jammer genoeg komt het einde niet goed over. Twists in gialli zijn altijd wel leuk, maar overkill is ook weer niet goed en dat begon ik in deze film te merken, het word op den duur allemaal een beetje teveel van het goeie, waardoor het einde eigenlijk niet meer het beoogde effect heeft.

De acteerprestaties in deze film zijn best aardig voor een onervaren cast. De rollen worden degelijk neergezet. Een aantal rollen worden zelfs best sterk neergezet. Ook was het wel leuk om Franco Citti (The Godfather I & III) in één van de bijrollen voorbij te zien komen.

De moorden in deze film zijn op één hand te tellen, maar dat is eigenlijk helemaal niet storend. De moorden die er in voorkomen zijn namelijk best hard en bovenal erg sterk in beeld gebracht. Er is zelfs één moord waarvan de combinatie beeld en geluid gewoon perfect te noemen is. Deze moord is eigenlijk niet heel bijzonder, maar word erg bijzonder gemaakt door het camerawerk en de begeleiding van een bekend stukje klassieke muziek (ik weet even niet van welke componist, maar volgens mij is het van één van de grootheden). Vooral de muziek past op een bizarre wijze erg goed bij de scene.

Er zijn wel wat minpunten aan de film, sommige scenes zijn nogal langdradig en sommige scenes zijn wel heel erg gejat van Argento, maar over het algemeen is Watch Me When I Kill gewoon een erg vermakelijke giallo.