My Soul to Take

Het idyllische stadje Riverton wordt opgeschrikt door een moordenaar met meerdere persoonlijkheden. De ‘Riverton Ripper’ verdwijnt na een spoor van dood en verderf achter te hebben gelaten. Men vermoed dat hij toch aan zijn verwondingen overleden was. ‘Zeer toevallig’ worden op deze gruwelijke nacht zeven kinderen geboren in het kleine stadje.
Zestien jaar later keert de legende op dodelijke wijze terug. De zeven mensen die op de ongelukkige dag geboren zijn worden één voor één afgemaakt door de moorddadige persoonlijkheid van de Riverton Ripper.
Bug (Max Thierot), één van de zeven kinderen, komt tot steeds meer gruwelijke ontdekkingen op deze dag. Zo ontdekt hij dat de gespleten persoonlijkheid van de Riverton Ripper in één van de zeven kinderen moet zitten…

Na vijf jaar afwezigheid binnen de horrorwereld (Cursed uit 2005 was even zijn laatste genrefilm) is Wes Craven weer helemaal terug. Naast het uitbrengen van het langverwachte vierde deel van de Scream trillogie heeft hij recent nog een film uitgebracht: My Soul to Take. Vooral door het succesvolle vierde deel van Scream is Wes Craven op dit moment weer even niet meer weg te denken uit het genre.

Na het vooral humoristische Scream 4 gooit Craven het met My Soul to Take over een heel andere boeg. De stijl van de film is heel wat serieuzer en daar waar hij bij Scream 4 ook weer de hulp had van zijn bekende cast, heeft hij voor My Soul to Take een cast samengesteld met alleen maar nieuwe namen. Als slasherfanaat was ik redelijk nieuwschierig naar deze nieuwe Craven en afgelopen zondag was ik dan eindelijk in de gelegenheid om hem te zien.

My Soul to Take is een nogal wisselvallige film. De nieuwe en jonge cast doet het helemaal niet verkeerd. Daar waar tieners in slashers uit de jaren ’80 altijd veel gelijkenissen vertoonden, geeft Craven een goed beeld van Amerikaanse filmtieners anno 2010. De karakters hebben een zekere herkenbaarheid rondom zich. Het zijn eigenlijk de standaard karakters (een ‘stoere jongen’, een nerd, een bitch, een onschuldige maagd) in een bij het huidige tijdsbeeld passend jasje. Ik kon in de cast eigenlijk geen goed of slecht onderscheiden, het zijn gewoon nog geen ervaren acteerkanonnen, maar ze deden allemaal hun best en dat vind ik voor een film als deze eigenlijk al goed genoeg.

Er word vrij weinig gemoord in de film en van gore is er ook bijna geen sprake.
Toch heeft de film genoeg actiemomenten, waardoor de film toch niet gaat vervelen. Daarnaast zitten er behoorlijk wat vreemde en zelfs originele plottwists in de film, waardoor de aandacht er zeker bij gehouden moet worden. Zonder dit laatste zou de film erg saai en langdradig zijn geworden.

Verwacht zeker geen topper in het genre en deze film behoort zeker niet tot Craven’s beste, maar het is gewoon een vermakelijke film om eens te kijken.