Nightmare

George Tatum (Brian Stafford) zit opgesloten in een gesticht vanwege zijn nachtmerries en schizofrenie vanwege een jeugdtrauma. Zijn artsen testen een nieuwe genezingsmethode op hem, waarbij ze denken zijn herinneringen dusdanig te hebben gemanipuleerd dat hij weer geschikt is om terug te keren in de gemeenschap. Al vanaf het eerste moment dat Tatum op vrije voeten is word het al duidelijk dat dit helemaal niet het geval is. Nog net zo gestoord als in het gesticht gaat hij op weg naar het huis waar zijn trauma is ontstaan. Daar terroriseert hij het gezin dat nu in het huis woont. Kunnen de betrokkenen Tatum nog op tijd tegenhouden?

Persoonlijk had ik nog nooit van Nightmare (ook wel Nightmares in a Damaged Brain genoemd) gehoord, totdat ik de documentaire Video Nasties: Moral Panic, Censorship & Videotape zag. Nightmares in a Damaged Brain is één van de beruchte Nasties en toen ze in de docu op deze film ingingen leek het me wel een interessante film.

Waar ik vooral door aangetrokken werd is het feit dat we een groot gedeelte van de film doorbrengen in het perspectief van de moorddadige maniak. Een trucje dat een jaar eerder erg goed geslaagd was bij Maniac. Dit en de aanwezigheid van ‘verontrustende’ scenes trok mij aan om dit obscure werkje eens te gaan kijken.

Het acteerwerk in Nightmares in a Damaged Brain (ik vind die titel echt geweldig) is redelijk. Wat bij deze film goed zichtbaar is dat het een laag budget had. De kwaliteit van beeld en geluid is niet geweldig en de acteurs/actrices lijken zo van straat te zijn geplukt. Gelukkig zitten er geen types bij die echt dramatisch acteren. Vooral het personage van George Tatum is wel aardig. Baird Stafford ziet er soms echt ziek uit wanneer hij badend in het zweet wakker schrikt na één van zijn nachtmerries.

Ik kan het ook wel begrijpen dat men in de jaren ’80 het verhaal erg verontrustend vonden. Een kleine jongen die doorslaat wanneer hij zijn vader aantreft in een nogal onthullende daad, waarna de man voor de rest van zijn leven schizofreen en moorddadig blijft is zeker geen gemakkelijk onderwerp, zelfs nu kan ik me nog voorstellen dat er mensen zijn die het verhaal te verontrustend vinden.

Wat ook nog wel verrassend is aan deze film is dat de gore helemaal niet slecht is. Het ziet er voor de begrippen van anno 1981 nog best goed uit. Men heeft lange tijd ten onrechte gedacht dat Tom Savini achter de special effects van deze film zat. Tom Savini had namelijk tips en aanwijzingen aan de mensen die wel achter de special effects zaten gegeven, waarna distributeurs zijn naam maar al te graag als promotiemiddel voor de film gebruikten. Ook al heeft de beste man er persoonlijk niet aan meegeholpen, kan ik me voorstellen dat er toch mensen waren die hier anders over dachten, want de gore is van dusdanige kwaliteit dat het bijna wel lijkt alsof de meester der gore hier aan het werk geweest was.

Wat helaas de glazen voor deze film ingooit zijn de lange periodes waarin er bijna niks gebeurd. De film weet namelijk nergens de spanning te creëren, zoals dat wel met de vergelijkbare film Maniac zo was. Daarnaast word er niet echt veel in gemoord en de verontrustende nachtmerries zijn iets te repetitief om de aandacht hier rondom vast te blijven houden.

Niet een enorm slechte film voor een low budget film en eigenlijk is het ook wel een gemiste kans, want misschien met een iets grote budget had deze film zoveel beter uitgewerkt kunnen worden, maar helaas is dat niet het geval. Wat over is gebleven is een film voor de cultliefhebbers.