Pin

De jaren ’80 waren een grandioze bloeiperiode voor de horrorfilm. Het decennium zit vol met flauwekulfilms en onnozele vervolgdelen, voor ieder wat wils. In het jaar 1988 was er een film in het bijzonder die tot de verbeelding sprak: Child’s Play, de film over de tot leven gekomen pop. Bij de film Pin had ik eigenlijk niets meer verwacht dan een minder sterke kloon van het wel erg sterke Child’s Play.

Niets bleek minder waar. Een snelle blik op IMDb leert ons zelfs dat Pin al een half jaar vóór Child’s Play te zien was. Misschien is dus het verband wel andersom geweest en heeft Tom Holland zijn idee opgedaan bij deze film. Het valt echter te betwijfelen aangezien er, afgezien van het gebruiken van een pop, werkelijk bijna geen overeenkomsten zijn tussen deze twee films.

Pin is een langzame, psychologische thriller met weinig bloed en weinig doden, zeker voor het einde van de jaren ’80. Het verhaal gaat over een broer en zus die thuis wonen bij hun wel erg strikte ouders. Moeder lijkt een soort dwangneurose te hebben en is constant driftig aan het schoonmaken, vader is een dokter die met zijn kinderen omgaat alsof het soldaten zijn. In zijn kliniek heeft hij een medische model/pop staan die hij gebruikt als spreekbuis om zijn kinderen iets te leren en de naam Pin heeft gegeven.

De kinderen, Leon en Ursula, lijken aan het begin te geloven dat Pin echt leeft, maar naarmate ze ouder wordt, zwakt het geloof bij Ursula af. Leon echter ziet Pin als zijn enige vriend en begint een obsessie te ontwikkelen voor zijn plastic kameraad. Tegelijkertijd wordt hij ook ontzettend bezitterig wat betreft zijn zusje (en o boy, she filled out nice).

Het gegeven vond ik dus bijzonder intrigerend maar echt spannend wordt de film helaas nergens. Het vaak geroemde acteerwerk vond ik eigenlijk maar zo zo en dit heeft de film uiteindelijk de kop gekost. Afgezien van het verhaal wordt het dus nergens echt interessant en dus kom ik uit op een klein zesje.

Met dank aan Mr. Horror Presents!