Psycho II

Norman Bates (Anthony Perkins) word 22 jaar na de gruwelijke gebeurtenissen in het Bates Motel als genezen verklaard. Hij keert terug naar zijn oude huis en probeert weer een normaal leven op te bouwen.
Het duurt echter niet lang voordat hij last krijgt van schimmen uit het verleden. Norman valt voor zijn knappe collega Mary Loomis (Meg Tilly), maar zou zijn moeder dat wel goedkeuren?

Soms zijn er films die voor je gevoel geen sequels nodig hadden. Voor mij was de eerste Psycho jarenlang zo’n film. Ik heb een aantal jaren diens sequels gemeden als de pest, maar door de recente Amerikaanse blu-ray releases van Psycho II en III kwam er ineens weer meer belangstelling voor deze films. De meesten waren erg lovend over deze sequels, waardoor ik toch maar eens de stap durfde te ondernemen om de sequels van Hitchcock’s klassieker te gaan bekijken.

De regie van deze eerste sequel, die maar liefst 23 jaar na de originele film in ons land verscheen, was in handen van de voor mij niet zo heel bekende Richard Franklin. Ja, ik had dankzij de “Not Quite Hollywood” docu weleens gehoor van de films Patrick en Road Games (met Jamie Lee Curtis), maar heb nooit de moeite ondernomen om deze te bekijken. Zonder ook maar wat van zijn andere werken te kennen waagde ik mij dus aan zijn sequel op de “heilige” klassieker.

Gelukkig viel hij heel erg mee. Richard Franklin had duidelijk goed naar zijn voorganger gekeken om het verhaal weer goed te laten aansluiten op het einde van de voorganger. Daarnaast was het duidelijk een sterke zet om Perkins terug te laten keren in zijn oorspronkelijke rol. Anthony Perkins lijkt haast gemaakt te zijn voor deze rol, want ook hij lijkt moeiteloos de draad 22 jaar na dato weer op te pakken. Wederom een sterk staaltje acteerwerk, waarbij het plezier haast van Perkins af lijkt te stralen.
Daarnaast doet actrice Meg Tilly het ook niet onverdienstelijk als de vrouw die “alles weer ontketent”.

Ook het camerawerk is naar mijn mening opvallend goed. Franklin had duidelijk goed naar leermeester Hitchcock gekeken en komt hier en daar verrassend uit de hoek met een aantal originele shots die je normaliter enkel ziet in films van bijvoorbeeld Dario Argento.
Jerry Goldsmith had zijn strepen binnen de horror wereld al ruim verdiend en hij wist voor deze film ook weer een prima soundtrack te maken. De muziek is een effectieve verlenging van de toch al redelijk sterke prent.

Ik kan me voorstellen dat deze film anno 1983 een vreemde eend in de bijt was tussen al die slasher films en daarnaast vinden veel mensen natuurlijk nog steeds dat deze sequel nooit gemaakt had moeten worden. Ik vond deze sequel toch verrassend sterk en kan de film dan ook zeker aanraden voor de liefhebbers van het origineel. Een sequel die duidelijk met respect voor de originele film is gemaakt.