Pop Skull

Regisseur Adam Wingard staat bekend (of nou ja, velen zullen hem juist niet kennen) om zijn experimentele films. In 2004 maakte hij de eerste in een serie kortfilms, waarvan de teller nu al op zes staat. Ook maakte hij tot op heden twee lange speelfilms, Home Sick en Pop Skull, beiden in 2007. Dit jaar is Pop Skull in de Verenigde Staten verschenen en de kritieken lopen sterk uiteen. De een vind het een waar meesterwerk, een audiovisueel geniale film, de ander vind het een vreselijk pretentieus rotfilmpje. Tijd om deze controversiële film zelf eens goed onder de loep te nemen.

Na het kijken was ik eerst even een half uurtje behoorlijk ondersteboven. Wat een film! Visueel was het allemaal inderdaad erg goed verzorgd en ook de muziek was werkelijk fantastisch. Ook het achterliggende verhaal was behoorlijk herkenbaar en daardoor zat ik al snel midden in de film. Ik werd als het ware in een roes gezogen, en kwam er anderhalf uur later weer uit. Waarschijnlijk is de film nog het beste te vergelijken met flinke drugstrip, zo een die de hoofdrolspeler ook voortdurend meemaakt. David Lynch meets Gaspar Noé meets Requiem For A Dream meets Fear And Loathing In Las Vegas.

Het verhaal is eigenlijk heel simpel, maar tegelijkertijd ontzettend doeltreffend. De jonge Daniel en zijn vriendin hebben besloten hun relatie te beëindigen, en Daniel is er werkelijk ondersteboven van. Hij zinkt weg in een wereld van drugs en verdriet en wordt daarbij alleen maar ondersteund door zijn ietwat vreemde vriend Jeff. Daar komt dan nog bij dat Daniel steeds meer aan het hallucineren raakt. Hij ziet vreemde dingen in zijn huis en denkt dat het er spookt.

Pop Skull ziet er fantastisch uit. Het acteerwerk vond ik erg sterk, zeker voor deze (redelijk onervaren) cast. Daniel weet erg goed zijn state of mind naar buiten te brengen en het verdriet straalt van hem af. Zeer pijnlijk allemaal dus. Hoe meer ik over deze film nadenk, hoe moeilijker ik het vind om een minpunt te bedenken. Een heerlijke film dus, die gelijk mijn top 10 van de jaren ’00 binnen schiet. Dit is werkelijk niet te missen, mensen!!

PS. Sorry voor de ietwat chaotische recensie, maar ik ben er nog ondersteboven van.