Registreren
We sturen je per e-mail een wachtwoord toe. Soms komt deze e-mail in je spambox terecht.

Hoorns

Hoorns
4.0Totale score
Waardering gebruiker: (0 Stemmen)

Vraag je je soms ook af wat mensen echt van je denken. Wat ze eigenlijk bedoelen? Wat ze echt voelen? Heb je er ooit bij stilgestaan dat het misschien beter is. De horror wanneer iedereen eerlijk is tegen je, zegt wat hij denkt, zonder enige vorm van nuance?

Ig Perrish ondergaat deze nachtmerrie want hij is de duivel en niemand kan geheimen verbergen voor de duivel. Alles wat ze voor iedereen verborgen hielden, inclusief henzelf spuwen ze uit. Er bestaat inderdaad zoiets als té veel informatie…

Verhaal:
Ig Perrish had het allemaal. Een goede job, mooie toekomst perspectieven, een leuke vriendin, Merrin. En hij verloor het allemaal op een nacht. De nacht dat Merrin werd verkachte en vermoord en hij de hoofdverdachte werd. Nu een jaar later krijgt hij er een probleem bij: twee lange hoorns die uit zijn hoofd groeien. Eerst begint hij te twijfelen aan zijn mentale gezondheid maar al snel ontdekt hij dat de hoorns geen fantasie zijn. En dat de hoorns blijken meer te zijn dan een extensie van zijn hoofd. Iedereen begint geheimen op te biechten aan hem, geheimen waar hij echt geen behoefte aanheeft en die zijn wereldbeeld volledig verandert. Hij wordt langzaam depressief door deze toestroom van bekentenissen maar ontdekt dan dat zijn hoorns ook bepaalde deuren opent. Met de hoorns kan hij op zoek gaan naar wie Merrin verkrachtte en vermoordde, aangezien niemand tegen hem kan liegen of toch…

Hoorns (Horns) is het twee boek van Joe Hill en volgt het verhaal van de 26-jarige Ignatius Perrish. Het is een zoektocht naar de waarheid maar met een twist. De waarheid kan in veel vormen voorkomen en bevat soms details die we niet willen horen. Het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van Ig maar wordt vaak onderbroken door flashbacks die verschillende oorsprongen kennen en bepaalde personages meer belichten. Ons meer een beeld geven van hoe deze mensen echt zijn. Ze geven een beeld van bepaalde ontmoetingen en de relatie die Merrin en Ig hadden. Maar opnieuw blijkt niets alles te zijn wat het lijkt. Enkel spijtig dat ze zich driest aanbieden. Naar sommige wordt mooi toegewerkt terwijl we in andere worden gegooid. Sorry maar er zijn manieren om dit beter in te kleden.

Personages:
Door de opzet van het boek zien we de personages niet zoals ze in werkelijkheid zouden zijn. We zien ze op hun lelijkst, op hun wreedst. Hun gedachten lelijk, hun handelingen duister en geniepig en hun dromen pervers. Een zo’n geval is, een confrontatie met twee agenten die hem willen arresteren omdat ze zijn hoofd niet kunnen zien… Ze krijgen hun bekomst maar het demonstreert hoe vreselijk we zijn als we het fijne laagje beschaafdheid en nuance wegschrapen. Ig is ook niet onschuldig in dit verhaal: hij heeft de macht om mensen zijn wil op te leggen en alles van ze te weten, een vervloekte kracht die eigenlijk niemand zou mogen bezitten. Maar ook de lezer blijft niet buiten schot. Door bepaalde details weg te laten, zorgt de schrijver dat je bepaalde personages zult haten, terwijl dit later niet volledig gegrond blijkt te zijn. Maar het beste personage in het boek, naast Ig is de werkelijke dader in het boek (om spoilers te voorkomen, noem ik hem niet bij naam). Zijn identiteit wordt iets te vroeg onthuld in het verhaal maar hierdoor bieden zich wel mogelijkheden aan, een blik in het hoofd van dit monster en ja, hij is een monster…

Sfeer:
Het boek belicht alternatieve vormen van horror dan de gebruikelijke strijd tegen het grote kwaad. De sfeer is er niet een van de angst van de dood en hetgeen hierna gebeurt, want waarom vrezen dat je naar de hel gaat als je sterft als je er al in moet leven. De sfeer is minder beklijvend dan in Zwart Hart, aangezien er geen echte dreiging is, toch niet voor de eerste helft van het boek… Maar de constante vraag wat er exact gebeurde op de avond van Merrin’s overlijden, draagt toch bij tot een spannende sfeer.

Conclusie:
Hoorns is een interessant verhaal met een originele insteek in het bewijs-je-onschuld-genre. Het is een goede set-up, een fijne twist op het einde en ook leuk was de subtiele verwijzing naar Zwart Hart, die de twee verhalen toch een zekere verbondenheid geven. Een gevoel dat wat er in het vorige boek gebeurde, deel uitmaakt van een grotere wereld. De vroege onthulling van de dader vond ik een afknapper, aangezien er veel te doen was met dat plotpunt. Wat hij er uiteindelijk meedoet is goed en het past perfect maar het zou het verhaal een extra twist kunnen geven zonder dat het teveel is. Ook het einde voelde aan als een anticlimax, het loste dingen op maar je blijft een beetje op je honger zitten. Maar dan neemt niet weg dat Joe Hill een geweldige schrijver is, de twist die het boek bevatte was op zich geweldig. Maar vooral de manier zoals hij de duivel afschildert, niet als het grote Kwaad maar meer als een tragisch figuur maakt het verhaal zo goed, zo bijzonder. Het heeft minpunten maar voldoende pluspunten om dit ruimschoots te compenseren.

Over de auteur

avatar

2 reacties

Laat een antwoord achter