Echte liefde

Mijn god, wat een marteling. Welk mens is in godsnaam bestand tegen dit soort afschuwelijke situaties? Hoe overleef ik dit zonder mijn verstand te verliezen?
Nee, het gaat niet om een nieuw deel in de Leprechaun serie, en ook niet over de praktijken die Pinhead in Hellraiser uitvoert. Dat is niets vergeleken met wat ik moet doormaken.
Ik ben verliefd. Niet op een film, maar op een echt meisje van vlees en bloed, dus deze column hoort hier eigenlijk niet helemaal thuis. Maar laat me het uitleggen.
Door die ondraaglijke verliefdheid spookt zij zo’n vierentwintig uur per dag rond in mijn hoofd, en dat soort gedachten moeten eruit kunnen. Aangezien zij mij hoogstwaarschijnlijk alleen als vriend wil kennen moet ik dus mijn tweewekelijkse column misbruiken en mijn liefdesproblemen aan de arme horrorfans voor te schotelen. Maar maak je niet druk, ons geliefde genre komt ook nog aan bod.
Dat zit zo, ik heb eens zitten denken aan romances in horrorfilms en er kwamen behoorlijk weinig memorabele voorbeelden in me op. Er is natuurlijk Bram Stoker’s Dracula, een romantische horrorfilm met een geslaagd liefdesverhaal, maar verder? Return of the Living Dead 3 is gebaseerd op een romance, maar niet bepaald ??n om bij te zwijmelen, of je moet een sadomasochistische necrofiel zijn. In slashers zijn de regels voor de liefde vrij simpel; liefde=seks. Seks heeft men door even met iemand te praten over niet al te diepgaande zaken, of desnoods door een weddenschap te winnen. De romantiek in horrorfilms is meestal of bijzaak of niet echt romantisch.
Niet zo vreemd, zou je zeggen, want wat heb je aan een liefdesverhaal in een film die voornamelijk gaat over het aan een vleesmes rijgen van hersenloze tieners, of het verorberen van rauw mensenvlees?
Toch is dit een beetje kortzichtig, want in veel goede horrorfilms gaat het juist om de karakters, en niet om de bloeddorstige monsters en eenzame geesten. Het zijn immers de hoofdpersonen die dezelfde angst doormaken als de kijker zou moeten (alleen een stuk extremer). Daarom zouden een aantal opbloeiende romances het horrorgenre volgens mij niet misstaan. En dan heb ik het niet over Paquita en Lionel die in Braindead als een blok voor elkaar vallen, maar over echte, geloofwaardige relaties.
Maar dat zou natuurlijk ook aan de fase waarin ik nu verkeer kunnen liggen.