Horror; (on)dood of levend?

Een discussie die de gemoederen onder de liefhebbers regelmatig bezighoudt; is horror dood of levend?

Dood, zullen sceptici zeggen. Nieuwe, originele horrorfilms verschijnen nog maar zelden. Remakes, sequels en prequels vormen de hoofdmoot van wat de bioscopen nog weet te halen.
En áls er dan eens iets vernieuwends uitkomt, zoals Saw, volgen er gelijk eindeloze vervolgen totdat de formule tot de allerlaatste druppel is uitgemolken.
Af en toe slipt er nog iets tussendoor, zoals een nieuwe Sam Rami, maar die houdt het dan helaas niet lang vol. De tijd van vernieuwende, opwindende en baanbrekende horror lijkt voorbij.
Maar is dat wel zo?

Laten we wel wezen: sequels en remakes zijn niks nieuws. Inmiddels als klassieker geldende films als Halloween en A Nightmare on Elm Street kregen ook al eindeloos vervolgdelen, en meer dan een halve eeuw geleden vlogen de sequels op Dracula, Frankenstein en the Wolf Man je om de oren.
En films krijgen ook al sinds jaar en dag remakes. Denk maar aan The Fly, Invasion of the Body Snatchers, The Blob of Night of the Living Dead.
Wat dat betreft verandert er weinig.

Ook worden er nog steeds genoeg bijzondere, originele horrorfilms gemaakt. Helaas halen dezen dan zelden de bioscoop, maar wie weet waar te zoeken kan nog genoeg moois ontdekken.
Zo zie ik elk jaar op Imagine (voorheen Amsterdam Fantastic Film Festival) toch weer onbekende, interessante nieuwe genrefilms uit alle uithoeken van de wereld. Een greep uit de voorbijgaande jaren leverde onder anderen [REC], Pontypool, Eden Lake, El Orfanato, Martyrs en Slither op, stuk voor stuk films die zich qua originaliteit of uitvoering wisten te onderscheiden van de grauwe middelmaat.
En voor wie de straight-to-dvd markt verkent, komt vaak genoeg pareltjes tegen die het grote publiek niet wisten te bereiken, maar desondanks de moeite waard zijn. Er zijn nog steeds filmmakers die het genre nieuwe impulsen proberen te geven. Deze lijken wel vooral uit andere landen dan de V.S. te komen: Frankrijk, Oost-Europa, België, Engeland en Scandinavië leiden in Europa, maar ook Aziatische landen en Australië doen hun best. Waar we vroeger voor de beste horror met zijn allen naar Amerika keken, lijken de rollen nu omgedraaid. Niet voor niets pikt Hollywood regisseurs als Alexandre Aja, Chan-wook Park en Mikael Håfström op.

Om nog even terug te keren op de stormvloed aan remakes die we de laatste jaren over ons heen krijgen; vaak zijn het inderdaad overbodige mislukkelingen, zoals Rob Zombies’ Halloween, of gewoon fantasieloze herhalingsoefeningen zoals de nieuwe Nightmare on Elm Street. Maar toch vaker dan verwacht heb ik enorm kunnen genieten van de remake van een klassieker: de nieuwe versies van Dawn of the Dead, The Hills Have Eyes en Piranha waren met frisheid en liefde voor het genre gemaakt, en dat leverde uitstekende versies op.
En eerlijk is eerlijk; hoe erg ik Rob Zombies’ Halloween ook veracht, de beste man probeerde er wél zijn eigen ding van te maken, en dat verdient toch ook respect.

Ik kan dus niet stellen dat horror dood is; daarvoor zijn er, gelukkig, nog teveel dappere pogingen en originele ideeën. Wel moeten we hopen dat filmmaatschappijen hun nek vaker uit durven te steken en risico’s durven te gaan nemen; géén Saw 8 maar wél ruimte bieden aan goede, nieuwe ideeën. Want als Saw iets heeft bewezen, is het wel dat je met origineel en vernieuwend zijn nog steeds meer publiek en positieve reacties kan trekken dan met een ongeïnspireerde herhalingsoefening.

Graag zie ik weer reacties tegemoet in de Slowchat!