JUNKIE

Het is de afgelopen tijd weer eens onmogelijk om mijn hoofd bij mijn schoolwerk te houden. Ergens volgende week zal het besef komen dat het nu te laat is om nog te gaan leren voor mijn tentamens. Toch weet ik het momenteel goed vol te houden om tegen mezelf te zeggen: “Het komt allemaal wel goed.” Film kijken heeft op dit moment even een hogere prioriteit dan een artikel lezen over onderzoek naar baby’s. Zeker als er een gloednieuwe Full HD televisie en DVD-speler in de kast staan, klaar voor gebruik.

Het is een terugkerende vorm van gedrag voor mij, die vele films aan het begin van het jaar. Sinds ik mijn voortgang wat betreft het kijken van films ook nog eens online bijhoud, gaat het alleen nog maar harder. De lege startpagina aan het begin van het jaar staart mij aan en vraagt gewoon om gevuld te worden. Dat ik inmiddels al bij nummer 26 ben aanbeland, stemt mij tegelijkertijd triest en euforisch.

Wat ziet het lijstje er goed uit, maar wat is het leven van een cinefiel toch eenzaam. Soms is het zelfs zo erg dat de geur van buiten me even overmant, na drie dagen afwezigheid. Het daglicht is dan zo sterk dat ik me af vraag of het wel echt is. Als een of andere junkie kijk ik de ene film na de andere, als opgesloten op mijn kleine, donkere kamer. Tot dat de realiteit eindelijk weer eens aanklopt om mij uit mijn roes te wekken. Het is weer eens tijd om iets te gaan doen.