Lachen

Wat een humor toch. Onlangs waren bij de beruchte Nacht van de Wansmaak een aantal hilarisch slechte filmmomenten te zien, waarom zowel gelachen als gehuild kon worden. Het ging hier om onbedoelde humor, dat is in horrorfilms vaak nog het leukst. Titels als Ilsa, meesteres van het mannenkamp en Superman contra de vampiervrouw zeggen al genoeg.
Tijdens deze nacht worden extremen vertoond, die je in de videotheek niet snel zou tegenkomen. Maar ook om de subtielere werken valt heel wat af te lachen. Neem Children of the Corn, waarin een klein jongetje de leider is van een hele groep moordende kinderen. Hij zegt dingen als ‘Seize him!’ en, als hij de vrouw van zijn slachtoffer ontvoerd heeft, ‘We have your woman, outlander.’ En in het verschrikkelijke Return of the Texas Chainsaw Massacre verstopt iemand zich in het huis van de moordenaar, en vraagt hem waar te telefoon is zodat hij de politie kan bellen. Je kunt erom lachen of huilen.
Heel wat minder humoristisch zijn vaak de horrorfilms die graag grappig w?llen zijn. Neem bijvoorbeeld Leprechaun, een ‘horror’film over een kleine groene dwerg die over lijken gaat om zijn verloren gouden munten terug te krijgen. De leprechaun rijmt snel: ‘Scream as you may, scream as you might, try to escape and you’ll be dead this night’. We zien de irritante dwerg die het blijkbaar nodig vindt dergelijke rijmpjes voortdurend uit te spugen, supersnel op een rolstoel rondrijden, tot hij uiteindelijk dwars door een schutting heen gaat. Hierin is vervolgens zijn silouet te zien. Loony Toons humor is een film die voor boven de 16 gekeurd is.
Heel wat geslaagder is dan Peter Jackson’s Braindead, een film die grappig wordt door een overdreven hoeveelheid bloed en gore. Alleen al in de grote finale, de beruchte grasmaaierscene, werd meer dan 300 liter nepbloed gebruikt. Andere films van dit soort zijn Bordello of Blood (title says it all) en Bad Taste.
E?n van de beste horrorkomedie’s is zonder twijfel An American wherewolf in London, een film die het voor elkaar krijgt zowel grappgig als eng te zijn, iets unieks.
Deze films zijn allemaal vermakelijk, maar behoren absoluut niet tot de grootste meesterwerken in het genre, zoals Rosemary’s Baby, The Texas Chainsaw Massacre, The Excorcist, Susperia etcetera. Allemaal films zonder humor. En dat is uiteindelijk ook het soort horror waar ik het meest van hou. Laat de angst de hoofdrol spelen.