Lekker sadistisch

Normaal gesproken hou ik het meest van films die zich vooral richten op angst. Subtiele, suggestieve meesterwerkjes zoals Ringu en The Blair Witch Project behoren dan ook tot mijn favorieten.
Maar ik ben ook vaak genoeg in voor een lekker anderhalf uur onvervalst sadisme. Zo zag ik gisteren de zwarte komedie Serial Mom, waarin een brave huismoeder zich ontpopt tot seriemoordenaar. Het leuke is, dat ze precies de mensen vermoord die je dood wil hebben. Een leraar die zegt dat haar zoon ziek is omdat hij van horrorfilms houdt, een irritante videotheekbezoekster die weigert haar videobanden terug te spoelen… ik ergerde me aan deze personen en zat dan ook met een brede grijns op de bank toen serial mom ze hun verdiende loon gaf.
Hun verdiende loon voor filmbegrippen althans. Dat ik er op zijn tijd best van kan genieten als bijvoorbeeld Jason wat hersenloze, irritante tieners afslacht, wil natuurlijk niet zeggen dat ik dit soort personen in het echt ook de dood toewens. Zoals de meeste mensen ben ik op het gebied van films een stuk strenger als het op personen aankomt. Mijn regel bij ‘funhorror’ is simpel: irritante mensen moeten dood. Lionel’s moeder in Braindead, de rednecks in Evil Dead 2, etcetera. Sterft allen een pijnlijke en bloederige dood!
Ben ik een sadist? In het echte leven heb ik al medelijden als ik een bij zie verdrinken in een regenplas. Ik ben maar een zachtaardige jongen met een zwakke plek voor jonge katjes.
En ik kijk ook verlekkerd toe als een irritante teef doorboort wordt door een scherpe speer. Maar wel alleen op het scherm!