Monster deel 4: heksen

Tja, echte monsters zijn het niet. Geen bovennatuurlijke wezens of mysterieuze geesten, maar min of meer gewone mensen, die anderen op alternatieve wijze wisten te genezen, vaak met kruiden. Het waren in de middeleeuwen vooral de vijanden van heksen, die gevaarlijk waren. Zij gooiden de heksen, die zij als een bedreiging voor anderen zagen, met plezier op de brandstapel, nadat hun heks-zijn bevestigd was door een vrij belachelijke test, waarbij bijvoorbeeld naar het gewicht werd gekeken om te zien of iemand wel of niet een dood tussen de vlammen verdiende.
Deze echte heksen zijn voor de horrorfan waarschijnlijk niet zo interessant. Die gaat meer voor de heksen uit verhalen. We zijn natuurlijk allemaal opgegroeid met sprookjes waarin heksen met puntmutsen op bezemstelen rondvlogen met hun zwarte kat en kinderen opaten. Toen ik nog erg jong was, was er geen wezen waar ik zo bang voor was als de heks, mede door het geweldige prentenboek ‘De Heksenhand’. Hierdoor maakte ik overigens ook goed kennis met suggestieve angst; het duurde in het boek een tijd voordat de heks zich daadwerkelijk liet zien, eerst was er mysterieus geschuifel en gegniffel op de gang, en een hand die door de kier van de deur kwam. O, de nostalgie.
Een ander kinderboek waar ik met plezier aan terugdenk, is ‘De Heksen’ van Roald Dahl. Hierin zijn heksen geen bepukkelde oude wijven in zwarte gewaden, maar vrouwen die er doodnormaal uitzien. Totdat ze hun pruik afdoen en blijkt dat ze kale hoofden vol uitslag hebben, en ze hun handschoenen uitdoen om hun klauwen te laten zien. Ook hebben ze geen tenen en blauwe spuug. Bizarre kenmerken, maar goed het gaat natuurlijk om Roald Dahl.
Voor de oudere horrorfan is er op het gebied van heksen niet zoveel interessants. ‘Susperia’, ‘The Blair Witch Project’ en ‘Rosemary’s Baby’ zijn tijdloze meesterwerken, maar hoe we dan verder moeten? Heksen zijn blijkbaar toch te kinderachtig voor de meeste horrorregisseurs. Jammer.