Monsters, deel 2: de weerwolf

Een paar weken geleden beloofde mijn collega Sinister jullie dat er nooit een vervolg zou komen op zijn volgens hemzelf verachtelijke eerste deel uit de serie ‘monsters’.
Maar dan ben ik er! Klaar om de belofte te breken en de site te voorzien van een collumn over onze harige vriend de weerwolf.
Wat een weerwolf is hoef ik hier niet te vertellen neem ik aan; een mens die bij volle maan in een wolf veranderd. Vandaar de naam; weer is afgeleid van het Griekse ‘wer’, wat ‘mens’ betekend.
De eerste weerwolven kwamen volgens legendes dan ook in Griekenland voor. Rond 450 voor Christus schreef de Griekse historicus Herodotus over een naburig volk, de Neuri: “Iedere Neuriaan neemt, ??n keer per jaar, de gedaante van een wolf aan een hij houdt die gedaante een paar dagen tot hij weer zichzelf wordt.”
Maar het eerste echte bekende weerwolfverhaal werd rond het begin van de jaartelling geschreven door de Romeinse dichter Ovidius, en vertelde over koning Lycaon van Arcadi?. Deze koning zou een verschrikkelijke tiran zijn geweest, die misdadigers hun gang liet gaan in zijn land. Toen oppergod Zeus hiervan hoorde, verliet hij in de gedaante van een mens zijn woonplaats, de berg Olympus, en wandelde naar het paleis van Lycaon, waar hij zijn ware identiteit onthulde. Lycaon geloofde niet direct dat Zeus een god was een schotelde hem om hem op de proef te stellen een gerecht voor waar mensenvlees in was verwerkt; kijken of ie het merkt. Zeus had het natuurlijk direct door een veranderde de koning voor straf in een wolf.
Tegenwoordig is het eerder de beet van een andere weerwolf dan een wraakactie van een Griekse god die mensen bij volle maan een vacht doet krijgen, maar het idee is hetzelfde.
Later werden weerwolven over de hele wereld bekend. Ieder land had wel zijn eigen ide?en over de monsters; in sommige landen waren het zelfs niet eens wolven, maar andere beesten waarin men ‘s nachts veranderde. Zo werd in 1967 nog een Afrikaanse medcijnman veroordeeld vanwege het ‘onwettig veranderen in een krokodil’. Maar goed, laten we ons even tot de wolf beperken.
Er werden vooral in de middeleeuwen ontelbare verhalen over weerwolven verzonnen, allemaal met ongeveer dezelfde lijn: Hoofdpersoon ontmoet Andere Persoon en wordt diezelfde avond nog aangevallen door een wolf. Hoofdpersoon brengt het er levend vanaf en verwond de wolf. De volgende ochtend heeft Andere Persoon een verwonding op dezelfde plek als de wolf.
Een interessant weerwolvenverhaal is de originele versie van Roodkapje, uit 1697. Hierin was Roodkapje z?lf een weerwolf, die haar eigen grootmoeder verslond. Ik prefereer deze versie nog altijd boven het moralistische ‘blijf op de paden’ verhaaltje dat kinderen tegenwoordig voorgeschoteld krijgen.
Maar goed, tijd voor wat informatie die van pas kan komen als je met weerwolven te maken krijgt: het makkelijkst gaan ze dood door een zilveren kogel, een kruis en wijwater wil ook wel eens werken om ze op afstand te houden. Bij de weerwolven die hun wolfsgedaante aannemen door het omdoen van een behekste wolfshuid, zoals die vroeger veel voorkwamen in verhalen, kun je ook gewoon de huid verbranden.
Hierboven staat slechts een heel klein deel van alle informatie die er over weerwolven is te vinden. Er zijn nog zat interessante verhalen over Bersekers en de maffe varianten waarover in andere landen verhalen de ronde doen (weerkoeien, weernijlpaarden), maar daarvoor zullen jullie zelf het net op moeten gaan want deze collumn wordt al te lang. Ik zal besluiten met wat informatie over de weerwolf in films.

Veel goede weerwolffilms zijn er eigenlijk niet.
De eerste bekende was ‘La Belle et la Bete’ (1899), de eerste verfilming van het sprookje van Belle en het Beest, wat je ook als een weerwolfverhaal zou kunnen beschouwen.
In 1913 werd een oude legende over een heks die als weerwolf terugkeerd verilmd als ‘The Werewolf’.
De eerste klassieker is ‘Werewolf of London’ (1935), waarin een plantendeskundige een weerwolf wordt.
Een erg bekende is de tweede klassieker, ‘The Wolfman’ (1941), waarin Lawrence Talbot vervloekt is.
In ‘I was a Teenage Werewolf’ (1957) veranderd een hypnotiseur een tiener in een weerwolf.
‘The Curse of the Werewolf’ (1961) is een klassieker over het behekste kind van een zwerver en een dienstmeisje.
‘The Howling'(1980) is een leuke weerwolffilm over vreemde gasten een ee psychiatrisch ziekenhuis.
Nog beter is ‘An American Werewolf in London'(1981), een komische en spannende film met geweldige effecten.

Dat zijn een aantal belangrijke, maar in de filmwereld heeft de weerwolf het helaas meestal niet getroffen.