Ontwikkeling

Smaak ontwikkeld over de jaren. Waar ik vroeger nog onder het genot van een fles bier en een zak krakende chips luid discussierend mijn favoriete films wegwerkte, bewaar ik ze nu voor speciale aangelegenheden waar ik ze in absolute stilte aandachtig kan bekijken. Ook het soort films waar ik naar kijk is veranderd. Pakweg vijf jaar geleden verslond ik als een waanzinnige de horror-series die ik tegenwoordig waarschijnlijk niet meer uit zou kunnen kijken. Ik ben zo veranderd dat ik niet meer kan genieten van films als A Nightmare On Elm Street IV: The Dream Master (1988) of Halloween V: The Revenge Of Michael Myers (1989). Ik neem mezelf als filmkijker serieuzer en verwacht meer van een film dan een stoere killer en een emmer bloed. Ik geniet van psychologische horror en films als Possession (1981) en Irr?versible (2002) zijn tot mijn favorieten gaan behoren. Er ontstaat een kloof tussen mijzelf en de personen die ronddwalen in het eerdere stadium waar ik jaren geleden ook zo van heb genoten.

Het is moeilijk jezelf als filmcriticus serieus te nemen tussen personen die alleen kunnen genieten van films die zo hapklaar zijn dat je bij voorhand al precies kan vertellen wat er gaat gebeuren. ?O, die film is Aziatisch? Dan sla ik een keertje over.? ?Zwart-wit? Waarom zou ik dat nog kijken?? Wanneer je een criticus bent die toevallig houdt van het horrorgenre is het allemaal nog moeilijker. Als ik tegen een willekeurig persoon in mijn omgeving vertel dat mijn favoriete genre horror is, krijg ik 9 van de 10 keer te horen dat men de laatste Saw nou toch echt niet zo geweldig vond. Horror heeft een slechte naam en wordt vaak gezien als het meest simpele genre van allemaal. Toch zijn er alleen bij horror hele websites gewijd aan ??n enkel genre en lijkt het meer lagen en subgenres te bevatten dan welk ander genre dan ook. En dat is een van de redenen dat ik nog steeds horrorfan ben, ondanks het feit dat mijn standaard qua films met de jaren flink omhoog is gegaan.