Waarom ik zo van horror hou

In mijn eerste column voor deze site wil ik ingaan op het onderwerp wat ons allemaal boeit: horror en de liefde voor dit genre.

Elke liefhebber zal wel herkennen dat het uitspreken van je hobby tot aparte reacties kan leiden: want horror, dat zijn toch voornamelijk slechte B-films die je terugvind in een afgelegen hoekje van de videotheek? En als je daarvan houdt, moet je zelf ook wel een beetje maf zijn.
En hoe kan dit nou je favoriete genre zijn, terwijl er zoveel artistieke films, oscarwinnaars, prachtige klassiekers of opwindende blockbusters beschikbaar zijn?
Al is het misschien een beetje preken voor eigen parochie, toch wil ik graag eens mijn visie hierop toelichten.

Terugkijkend lijkt het genre me als klein kind al getrokken te hebben. In mijn jeugd waren TV-series en strips als de Teenage Mutant Ninja Turtles, Masters of the Universe, Thundercats en noem ze maar op populair, zo ook bij mij.
Maar toen al vond ik de schurken vaak veel interessanter en leuker dan de helden; ze zagen er immers meestal ook veel cooler uit!
Je had Skeletor met zijn zijn doodshoofd, Shredder met zijn masker en scherpe messen, en Mumm-Ra de mummie die in een soort griezelige blauwe reus kon veranderen.
Stiekem hoopte ik dat deze toffe griezels eens zouden winnen van de brave en saaiere helden, maar dat gebeurde helaas nooit.
Toen ik iets ouder was en me in films begon te in interesseren, was ik gefascineerd door films als Ghostbusters en The Addams Family, waarin spoken en monsters een belangrijke rol speelden. Hoewel ze toch wel een beetje eng waren, trok dat me eigenlijk alleen maar aan, net als de wat griezeliger boeken van de kinderafdeling van de biobliotheek, waarin vampiers, heksen en weerwolfen voorkwamen.
Al snel begon ik zelf regelmatig films te lenen in de videotheek: dit beperkte zich nog tot het betere schop-en klopwerk van de bekende actiehelden, maar stiekem nam ik steeds vaker een kijkje in de horrorafdeling waar de hoezen van films met titels als “Friday the 13th”, “Child’s Play” en “Halloween” me toe leken te fluisteren “kijk mij, kijk mij!”.
Wetend dat mijn ouders me hier toch nooit toestemming voor zouden geven, en eerlijk gezegd zelf ook een beetje huiverig om ál te enge beelden te zien, duurde het nog wel even voordat ik echt mijn eerste horror zag.
De eerste die ik keek, moet “Return of the Living Dead” geweest zijn; doodeng vond ik het, maar ook geweldig! Ook mijn leesvoer ging steeds meer die richting op: Anthony Horowitz werd ingeruild voor Stephen King en het werd er alleen maar beter op.
De basis was in ieder geval gelegd, en later begon ik steeds meer te kijken en nu heb ik een flinke verzameling horrorfilms op dvd en schrijf ik voor deze site…

Maar ik zal jullie niet langer vervelen met mijn levensgeschiedenis, en me richten op de vraag: waarom is horror toch zo boeiend en leuk?

Iemand met een wetenschappelijke instelling zal misschien opperen dat horror ons “confronteert met onze eigen angsten en daarmee leert om te gaan”.
Daar zit vast een kern van waarheid in, maar wat mij belangrijker lijkt is de kick van spanning, angst en andere emoties die een horrorfilm kan oproepen; het weg willen kijken, de adrenalinestoot van een spannend gefilmde scène, de walging bij grafisch verbeelde moorden of martelscènes.
Of het intens genieten van een originele of humoristische “kill”: de grasmaaier van Braindead, de magnetron van the Last House on the Left of Jason die een een slachtoffer met slaapzak en al tegen een boom ramt.
Bovendien zijn weinig genres zo divers als horror: er is horrorkomedie, martelhorror, sci-fi horror, traditionele monsterhorror, giallo, spookhuishorror enzovoorts.
En wie zegt dat horror allemaal hetzelfde is, of makkelijk of simpel is, heeft er geen kaas van gegeten. Films als de originele Halloween of een oude Argento zijn inventiever en zitten slimmer in elkaar dan de gemiddelde bioscoophit, en het maken van een goede, spannende, originele en/of griezelige horror is een kunst op zich.

Ik ben dus trots op en blij met mijn liefde voor het genre, want horror is zoveel méér dan de zoveelste Saw of Paranormal Activity, horror is een kunstvorm en een uitlaatklep bij uitstek.
Uiteraard ben ik ook benieuwd naar jullie visie hierop, en hoop dus reacties en eigen meningen naar aanleiding van deze column terug te zien.