Cultuur

Vier dagen van deze meivakantie besteedde ik in Itali?, jawel, het land van Susperia en Proffondo Rosso. Helaas heb ik Dario Argento zelf niet ontmoet, maar een hoop andere heiligen ben ik wel tegen het lijf gelopen. In de vorm van beelden en schilderijen dan, want daar barst het van in de Roomse musea.
Saai is het absoluut niet voor een horrorfan, want gruwelijke tafarelen zul je absoluut te zien krijgen als je hier een kijkje neemt. Hellraiser is er niks bij; opengereten buiken, afgehakte hoofden, de verkrachting van ene Prosperine, een met zwepen bewerkte man met een doornkrans op zijn hoofd die aan een kruis gespijkerd is en zelfs een gigantische muurschildering waarop onze goede vriend Satan talloze keren te zien is. (Het is eigenlijk gewoon een dikkige vent met het onderlichaam van een bok).
En ook het naakt ontbreekt niet. Je begint je af te vragen of mensen in het oude Rome wel kleren droegen, als je ziet hoe men werd afgebeeld. Als er al kledij werd gedragen, ging het om een aantal losse doeken, die vaak weinig verborgen.
Als in een horrorfilm dergelijke situaties zouden voorkomen, zou iedere krantencriticus niet uitgepraat raken over slechte smaak, maar als je hetzelfde in kerken laat zien, heet het kunst. Vreemd.
Natuurlijk, Michelangelo en Bernini waren fenomenale kunstenaars, maar dat kan ook gezegd worden over Dario Argento en George Romero. En als we kijken naar wat voor taferelen ze laten zien, staan ze niet eens zo ver van elkaar.
Overigens werd ook de beeldhouwkunst vroeger ook lang niet altijd gewaardeerd, want sommige beelden zijn later net zo genadeloos gecencureerd als het werk van Argento, en kreeg net zo’n belachelijke toevoeging als George Romero’s Night of the Living Dead onlangs kreeg. In de middeleeuwen zijn er ontelbare aantallen gebeeldhouwde mannelijke geslachtsdelen met een absurd blaadje bedekt.