De Scream Generatie

Op mijn werkplek knoopte ik op een dag een gesprek aan met een vrouwelijke collega. We kletste een beetje over alles en nog wat, totdat we op het onderwerp van films kwamen; zij vroeg mij wat mijn favoriete films waren. Ik had geen zin om uit te leggen waarom ik The Texas Chain Saw Massacre geweldig vond, maar ik zei wel dat ik, naast een paar gewone films, van enge films hield. Zij reageerde hierop enthousiast en zei dat ze dol is op films als Scream 3, Stigmata en Valentine.

Op dat moment wist ik even niet wat te zeggen aangezien ondergetekende die films bagger vond. In die ene seconde voordat ik iets terug zei, begon ik na te denken over de afgelopen jaren van mainstream Amerikaanse horror. Met een paar uitzonderingen na waren de films niet echt van hoge kwaliteit. Ik kon Scream 1 nog wel waarderen, maar haar vervolgen en ripoffs zoals Urban Legend en I Still Know what you did last summer kon ik niet waarderen. Ik heb dan ook altijd moeite gehad om uit te leggen aan bepaalde horrorfans (lees = onvolwassen 13-16 jarigen) waarom die films slecht waren; teveel genreclich?s en geen spanning waren geen antwoorden die zij accepteerden. Als ik dan begon over oudere slashers zoals Friday the 13th en Candyman werd ik met grote ogen aangekeken.

Ik dacht ook aan bepaalde dingen die ik op internet hierover las. Een old-school horrorfan bedacht een nieuwe afkorting; GLOSS, wat staat voor General Loss of Scary Stimulation (Gebrek aan enge stimulatie). Ook sloeg GLOSS op de stijl van de nieuwere films, ze zien er allemaal zo glinsterend en flitsend uit. Horror wordt gemaakt voor de MTV generatie, alles moet met keiharde geluidseffecten en snelle montage worden afgeleverd, zoals The Forsaken en Thir13en Ghosts hier het resultaat van waren. Nog een term die hierop lijkt is Het Scream Syndroom, wanneer iemand geen enkele film goed vindt of kijkt die ouder is dan 10 jaar.

Opeens kwam iets in mij op wat ooit aan mij verteld werdt. Over smaak valt niet te twisten. En dus in die laatste milliseconde maakte het me niks uit wat dat meisje leuk vond: al waren die films slecht, het is haar mening. Dus na die seconde nodigde ik haar uit om bij mijn huis het echte genrewerk te gaan zien, waarop zij die uitnodiging accepteerde.

En we beefden nog lang en gelukkig.