Jeugdsentiment

Ach, die goeie ouwe tijd toch. Ik ben toch behoorlijk veranderd sinds toen. Ik herinner me nog dat ik dat ik toen ik een jaar of tien was, de ‘Je bent een rund als je met vuurwerk stunt’ spotjes en de Itchy en Scrathcy filmpjes van The Simpsons ontzettend gruwelijk vond. Nu zit ik zonder zonder moeite Hannibal en Hellraiser uit. Hellraiser, waar ik vroeger altijd vol angst naar keek, als ik hem achterin de videotheek zag staan. Pinhead’s bespijkerde hoofd keek mij dreigend aan. Ik was er toen nog van verzekerd dat ik deze film onder alle omstandigheden zou vermijden, nu heb ik mijn Hellraiser video grijs gedraaid.
Ach ja, ik word er weer helemaal sentimenteel van als ik langs de kledingwinkel fiets waar vroeger die videotheek was, waar ik, terwijl mijn leeftijdsgenoten giechelend de pornovideo’s uit de schappen pakten, nar de horrorafdeling staarde. Titels als Cannibal Holocaust, Child’s Play en Stephen King’s It hebben daardoor een emotionele waarde voor me. Ik kreeg al nachtmerries als ik alleen Tim Curry’s grijnzende Pennywise hoofd op de voorkant van It zag, dat heeft me uiteindelijk veel meer beangstigd dan de miniserie zelf.
Mijn broer hielp me goed bij het opbouwen van de angst voor films die ik nog niet gezien had, door zo af en toe een horrorfilm in huis te halen en me er nadat hij hem gezien had over te vertellen. Ik kende Chucky en Freddy al lang voordat ik Child’s Play en A Nightmare on Elmstreet gezien had. En ze waren ook veel enger toen ik ze nog niet in actie had bewonderd.
De eerste horrofilm die ik me, als mijn herinneringen kloppen, helemaal gezien heb, was A Vampire in Brooklyn, een behoorlijk matige horrorkomedie met Eddie Murphy als charmante vampier. Hij rukte in het begin van de film een hart uit, op dat moment ??n van de schokkendste dingen die ik op tv had gezien. Maar vreemd genoeg had ik helemaal niet de behoefte om de televisie uit te zetten. Ook bij mijn tweede horrorervaring, De Lift, hield ik mijn ogen de hele tijd open toen een man door een lift onthoofd werd.
Het is dus weer helemaal goed gekomen. Waar en hoe mijn enorme angst voor bloed verdwenen is weet ik niet, maar ik weet wel dat ik er enorm blij mee ben.