Beyond The Darkness

Italiaan Joe D’Amato staat bekend (nou ja..) om zijn extreem ranzige horrorfilms en pornoproducties. Ik ben persoonlijk meer geinteresseerd in de horrorwerkjes die deze filmaker (nou ja…) op zijn naam heeft staan.

Een van D’Amato’s meest beruchte films is Beyond the Darkness (ook bekend als Buio Omega).

Het plot: een student pathologie (of zo iets dergelijks, is niet echt van het grootste belang) verliest zijn geliefde en besluit haar lichaam te balsemen opdat zij in zijn buurt kan blijven, zonder dat ververvelende geurtjes en/of een overdaad wormen en andersoortig ongedierte de sfeer verpesten.
De jongeman is duidelijk enigszins gestoord en dat blijkt zeker wanneer hij iedere willekeurige vrouw die hij tegen het lijf loopt -na er seks mee te hebben gehad- op gruwelijke wijze vermoord. Daarbij wordt hij ondersteunt door zijn (oude) huishoudster (of zo iets) die hem helpt de sporen te wissen. Uiteindelijk voelt de arme jongeman zich gedwongen een relatie met haar te beginnen. Uiteindelijk lopen de zaken enorm uit de hand en verder zal ik niet veel verklappen.

Korte review: Joe D’Amato heeft nooit geclaimd een begenadigd filmmaker te zijn en dat is hij dan ook niet. Alles is op een uiterst sobere, enigszins simplistische manier, in beeld gebracht en er is vrijwel geen enkele moeite gedaan tot zo iets als dramatische opbouw of het scheppen van enige spanning. Ik moet zeggen dat juist dat laatste gegeven de film best boeiend maakt; de meest expliciet in beeld gebrachte wanstaltigheden (zoals het verwijderen van vrouwelijke organen, het uitsteken van een oog) worden in beeld gebracht, zonder dat de film sensationeel film zijn. Alles wordt dus uiterst ‘casual’ in beeld gebracht. De enigszins platte en vlakke rock-score van Goblin (een Italiaanse rockband die veelvuldig samenwerkte met Dario Argento) draagt bij aan de nonchalente sfeer. Hetzelfde geldt voor de ‘acteurs’ die niet veel meer doen dan het braaf oplezen van hun ‘lines’. Kortom, alle ingredi?nten voor een slechte film zijn aanwezig. Toch vind ik de film juist niet erg slecht, juist vanwege de elementen en kenmerken die ik hierboven opsomde. Door de relaxte, casual manier waarop de gorigheden zijn gefilmd, krijgt de film -bedoeld of onbedoeld- iets beklemmends en in zekere zin heeft de film dan ook iets verontrustend. Ik vroeg me tijdens het kijken van dit cinematische ‘juweeltje’ telkens af wie zo iets als buio omega bedenkt. Joe D’Amato dus, de meester van de cinematische sleaze….ik zou zeggen, bekijk de film zelf eens en geef je oordeel. De DVD versie ligt in diverse winkelketens voor een prikkie te koop, dus een grote buil kun je er niet aan vallen. Ik geef de film 7 punten, wegens de kijkervaring die ik er door heb gehad, zeker niet wegens bepaalde kunstige, of aesthetisch kwaliteiten.