Christine

Bij de naam John Carpenter worden natuurlijk gelijk hoge verwachtingen gespannen. Christine was zo’n filmpje waar ik al jarenlang goede verhalen over had gehoord, maar het jaren duurde voordat ik hem dan toch eindelijk had gezien.

Arnie Cunningham is de loser van de school. Hij is vaak het slachtoffer van pesterijen van de bullies. Op een dag ziet hij dat de wagen van zijn dromen, een Plymouth Fury uit 1957, te koop staat. De wagen heeft van zijn vorige eigenaar de naam Christine gekregen. Tegen de zin van zijn ouders koopt hij de wagen en begint het oude wrak te restaureren. Langzamerhand begint Arnie’s karakter te veranderen en lijkt er een abnormale band tussen hem en de auto te ontstaan.

Het acteerwerk van Keith Gordon is één van de grootste pluspunten van de film. Elke seconde komt hij overtuigend over als de nerderige Arnie die langzamerhand transformeert naar een cool en oh zo gevaarlijk alter-ego.
Ook de rest van de cast doet het opvallend goed.

Christine bevat een paar onwijs sterke scenes vol met spanning en suspense. De achtervolgingen van de auto zijn nagelbijters. Zulke spanning kan alleen Carpenter in een film toveren. De donkere lege straten en de geniale score van Carpenter werken ook mee aan die geniale spanning.

Sowieso was de muziek wel erg goed uitgekozen, want buiten de meesterlijke soundtrack van Carpenter kiest de auto zelf welke muziek het afspeelt wanneer er iets gebeurd. Zo is er een scene waar iemand in Arnie’s auto probeert te komen. Wanneer hij de deur aanraakt om het portier te openen speelt de auto op de radio het liedje ”Keep A Knocking” van Little Richard af. Als je het liedje hoort begrijp je wel waarom dit zo uitstekend gekozen is.

Het camerawerk in Christine is ook van een uistekend niveau. Alles werkt mee aan die heerlijke spanning die er de gedurende de 110 minuten hangt. De moorden zijn totaal niet gory maar dat kan je onmogelijk een minpunt noemen in deze geweldige klassieker.