Dahmer

Seriemoordenaars… ze roepen weerzin en verontwaar-diging op, maar laten we niet hypocriet zijn: ze kunnen namelijk ook op een meer dan “gezonde” belangstelling en fascinatie rekenen van een sensatiebelust publiek.
Het verhaal van Jeffrey Dahmer, de man die begin jaren negentig opschudding veroorzaakte, toen bekend raakte dat hij maar liefst zeventien mannen had vermoord, zal bij menigeen nog vers in het geheugen liggen. We zijn intussen wel gewend geraakt aan gruwelijke verhalen over serie- en lustmoordenaars die ons komen toegewaaid van de andere kant van de oceaan, maar het verhaal van Jeffrey Lionel Dahmer is toch extra sinister door een combinatie van verschillende elementen: hij ging zich niet alleen te buiten aan moord, maar ook aan verkrachting, kannibalisme en necrofilie. Het feit dat hij homosexueel was, zal het publiek, altijd hongerig naar sappige details, waarschijnlijk nog meer hebben doen watertanden.
Het meest verontrustend aan het bekijken van een biopic als “Dahmer”, is waarschijnlijk dat een dergelijke film noopt tot enige introspectie. Waarom smullen we van dergelijke verhalen? Omdat we ordinaire voyeurs zijn of omdat we, geconfronteerd met een “monster” als Dahmer, onszelf even als hele of halve heiligen kunnen zien? Ik laat het antwoord op deze vraag hier verder in het midden. Het opdelen van de mensheid in monsters en heiligen, is naast simplistisch, vooral erg geruststellend. Gelukkig trapt Jacobson niet in deze val. Het feit dat hij Dahmer niet als een karikaturaal monster portetteert, maakt de film pas echt beklemmend. Het is net zijn ogenschijnlijke normaliteit die hem zo angstaanjagend maakt. Hij zou als het ware je aardige buurjongen kunnen zijn, die pas zijn ware gelaat toont wanneer je je met hem alleen in een kamer bevindt.
Een andere factor die bijdraagt aan de verontrustende en beklemmende atmosfeer van de film, is natuurlijk het feit dat hij gebaseerd is op ware feiten. Hoewel die feiten erg gruwelijk waren, krijgen we bijzonder weinig “gore” te zien. Waarschijnlijk heeft Jacobson dit opzettelijk gedaan, om de aandacht primair te richten op de mens achter het monster en slechts in de tweede plaats op de gruwelijke misdaden die hij heeft gepleegd . Anderzijds, als het zijn bedoeling is geweest om een menselijk portret van Jeffrey Dahmer te schetsen, schiet hij wel tekort in de psychologische karaktertekening van zijn protagonist. We krijgen namelijk weinig tot geen inzicht in de drijfveren achter zijn uitspattingen. We weten enkel dat er een steekje loszit bij de jongeman.
Persoonlijk vind ik dit een van de weinige tekortkomingen van de film.
De film baadt in een low budget-sfeer, maar er wordt knap en vooral geloofwaardig in geacteerd. Er wordt gegoocheld met de tijd door middel van flashbacks en fragmenten uit het heden die op een ingenieuze manier op elkaar inhaken. Behalve het gebrek aan psychologische karaktertekening, kan ik weinig tot geen minpunten ontdekken. Ik kocht de DVD enkele dagen geleden voor een zacht prijsje en verwachtte er aanvankelijk niet veel van. Een meer dan aangename verrassing!