Registreren
We sturen je per e-mail een wachtwoord toe. Soms komt deze e-mail in je spambox terecht.
Emanuelle And The Last Cannibals
3.5Totale score
Waardering gebruiker: (0 Stemmen)

Deze film staat ook wel bekend als Emanuelle e Gli Ultimi Cannibali.

Het kannibalen-subgenre is uitermate geschikt voor exploitatiefilms; het geeft je als regisseur de kans veel gruwelijk geweld en vrouwelijk naakt te tonen tegen een prachtige tropische achtergrond. Op trage momenten in het verhaal zorgen beelden van de jungle ervoor dat het publiek zich niet gaat vervelen en als het je aan realistische gore tekortschiet is er voor zieke regisseurs de mogelijkheid echte dieren te doden of simpelweg beelden te tonen waarin roofdieren hun prooi verorberen. Dit alles past uitstekend in het simpele verhaal van de gemiddelde kannibalenfilm.

Kortom, het ideale genre voor exploitationregisseurs om zich in uit te leven. Ook deze Italiaanse trashfilm in de Emanuelle-serie bewijst dit. Regisseur D’Amato maakt gebruik van alle mogelijkheden die het genre biedt, al is deze film lang niet zo expliciet en gruwelijk als Cannibal Holocaust, de grootste klassieker op dit gebied. Emanuelle is dan ook veel ‘kijkbaarder’; over het algemeen geen nare, schokkende ervaring, maar gewoon een vermakelijke, cheesy campfilm waarin vooral de buitensporige hoeveelheid (vooral vrouwelijk) naakt opvalt ter compensatie van de wat minder grote hoeveelheden bloed. Met name de titelheldin gaat om de haverklap uit de kleren voor een uitgebreide seksscene, waardoor de film soms softporno lijkt (al blijven de mannelijke geslachtsdelen buiten beeld).

Het verhaal heeft zoals gebruikelijk weinig om het lijf; journaliste Emanuelle bezoekt in een inrichting een meisje dat na een reis naar de jungle kannibalistische neigingen heeft gekregen en besluit zelf af te reizen naar deze jungle en op zoek te gaan naar de kannibalenstam die hier volgens haar verantwoordelijk voor is. De rest laat zich raden; de stam valt aan, er worden bizarre rituelen uitgevoerd en er vloeit genoeg bloed om de dorst van de liefhebber te lessen.

Wat ook opvalt zijn een paar scenes die qua belachelijkheid hilarische hoogtepunten in het genre vormen. Vooral het gemak waarmee Emanuelle seksueel contact maakt leidt tot komische momenten. Wat te denken van het fragment waarin ze kennis maakt met een patiente in een inrichting door ongevraagd haar vingers in haar kruis te steken. Een brede glimlach zal verschijnen op het gezicht van menig campliefhebber, als hij niet in schateren uitbarst.

De film bevat alle cliche’s van het genre: geweld, naakt, conflicten tussen de leden van de expeditie, bizarre rituelen, een verkrachtingsscene (al is het slachtoffer hier in trance), een heerlijke cultsoundtrack, ronduit verschrikkelijk acteerwerk en dit alles in een sleazy jasje. Kortom, een must voor de liefhebber, maar verwacht geen shocker als Cannibal Holocaust. Dit is sleaze en campvermaak zoals het hoort. Het cijfer staat dan ook niet voor kwaliteit, maar vooral voor vermaak.

Over de auteur

avatar

2 reacties

Laat een antwoord achter