Hands of the Ripper

Dr. John Pritchard (Eric Porter) treft op een avond een op gruwelijke wijze vermoorde vrouw aan. Enkel de onschuldige Anna (Angharad Rees) lijkt betrokken te zijn bij de moord, maar Pritchard besluit haar uit de gevangenis te halen. Als een overtuigd Freudiaan geloofd hij dat hij het arme meisje kan “genezen” door een psychoanalyse op haar uit te voeren. Tijdens het graven in haar verleden komt hij achter het gruwelijke feit dat Anna de dochter is van niemand minder dan Jack the Ripper, de beruchte Londense moordenaar. Een gedeelte van zijn kwaadaardigheid lijkt zich in de lieve Anna genesteld te hebben. Kan Pritchard’s psychoanalyse hier wel tegenop?

Hands of the Ripper is een film uit de Hammer stal en de tweede film van Paul Sasdy die aan mijn netvlies voorbij kwam (Taste the Blood of Dracula was diens voorganger). Ik moet zeggen dat ik tot nu toe erg gecharmeerd ben van Sasdy’s werk voor Hammer. Ook deze prent bevat weer de nodige sfeervolle beelden en zit weer oerdegelijk in elkaar.

Allereerst moet ik zeggen dat ik het verhaal zeer intrigerend vond. Niet alleen is het zo’n beetje de eerste horrorfilm die ik ken waarin Freud’s psychoanalyse theorie zo centraal staat, maar het is ze gelukt om ook nog eens een originele twist aan het Jack the Ripper verhaal te geven. Het idee van mensen die door iets of iemand “bezeten” zijn is dan weer helemaal niet origineel, maar dat mag de pret niet drukken.

Ondanks dat Sasdy voor deze film geen enkel bekend Hammer gezicht gebruikte, had hij een behoorlijk sterke en onbekende cast weten te verzamelen. Eric Porter speelt zijn rol als de Freudiaanse dokter zeer overtuigend en Angharad Rees is aandoenlijk als de “onschuldige” Anna. Dit heeft echter wel als nadeel dat ze nooit echt als een dreigende aanwezigheid aanvoelt. Als kijker weet je dat ze ieder moment weer een moord kan begaan, maar haar personage boezemt gewoon nergens angst in. Dat is eigenlijk het enige noemenswaardige minpunt van deze film.

Verder heeft Hammer er namelijk weer voor gezorgd dat de film visueel gezien een genot is om naar te kijken. De kostuums, de sets, de sfeer. Het klopt weer allemaal en het ziet er allemaal prachtig uit. Verder heeft de make-up afdeling voor deze film ook het nodige nepbloed uit de kast getrokken. Hands of the Ripper is voor een film uit ’71 nog behoorlijk gewelddadig en bloederig en het is volgens mij de bloederigste Hammer film die ik tot op heden gezien heb. De Britten doen het niet zo goed als sommige Italiaanse tijdgenoten, maar de gore effecten zien er nog best goed uit.

Christopher Gunning zou jaren later pas bekendheid krijgen vanwege zijn werk voor Agatha Christie’s Poirot serie (1989-2013), maar mocht in 1971 dus zijn eerste (en volgens mij enige) Hammer film scoren. Hij leverde prima werk af, want ik vind vooral bij het licht dramatische gedeelte van de film de soundtrack wel sfeerverhogend. Eigenlijk heeft de soundtrack de gehele film wel een positieve bijdrage aan de sfeerschepping. Wat dat betreft had men bij Hammer Gunning best nog wel wat vaker kunnen gebruiken.

Hands of the Ripper is weer een best sfeervolle film uit de Hammer stal. Verwacht geen film om bij te gaan sidderen en beven van angst, maar voor liefhebbers van de ouderwetse Britse horrorfilms van Hammer en Amicus kan ik deze film zeker aanraden.