Hello Mary Lou: Prom Night II

Mary Lou Maloney (Lisa Schrage) is een vrije jongedame. Ze geniet er dan ook van om aandacht te krijgen van mannen en kan het dan ook maar moeilijk met steeds weer dezelfde jongen uithouden. In 1957 word ze uitgeroepen tot Prom Queen. Net wanneer Ze geniet van alle aandacht besluit een ex-vriendje wraak te nemen. 30 jaar later keert ze terug om op haar beurt wraak te nemen op zij die haar de rol als Prom Queen zo abrupt ontnamen.

In titel is dit het tweede deel van de Prom Night films, maar afgezien dat het zich zogezegd op in en rond dezelfde school als die van de eerste Prom Night film afspeelt heeft het niets met de voorganger te maken. Het origineel was wen typische haren ’80 slasher, maar deze film heeft eerder raakvlakken met films als Carrie (1976) en A Nightmare on Elm Street (1984).

Ik moet bekennen dat ik erg van deze film genoten heb. Het heeft gewoon alle ingrediënten die een film uit deze periode nodig heeft. Allereerst moet ik zeggen dat de cast het best goed doet. Vooral Michael Ironside, die op mij altijd wel indruk weet te maken, stelt weer niet teleur. Hij zet zijn rol als het door het verleden geteisterde schoolhoofd erg goed neer en doet Leslie Nielsen (die een vergelijkbare rol in de voorganger speelde) al gauw vergeten. Vooral de gezichtsexpressies van hem vind ik goed. Hij heeft echt een gezicht dat je niet snel vergeet. Verder doet Wendy Lyon ook goed haar best in haar hoofdrol. Ze ziet er alleen zo aandoenlijk uit dat ze niet eng op me overkomt in de scenes waarin ze dit eigenlijk wel zou moeten. Maar als ze dan wel weer het lef heeft om naakt in een scene rond te lopen vergeef je dat wel weer. Lisa Schrage weet echter wel de combinatie tussen sexy en beangstigend goed te handhaven en lijkt te genieten van haar rol als Mary Lou.

De sfeer waar deze film mee doorspekt is doet vooral denken aan A Nightmare on Elm Street. De school en de jongeren die er rondhangen zijn uiteraard vergelijkbaar met die van tijdgenoten uit het genre. Verder doet Paul Zaza’s score ook wel wat denken aan wat Charles Bernstein deed voor de eerder genoemde film. Misschien is dat ook wel logisch, aangezien Hello Mary Lou ook een aantal nachtmerrie scenes bevat.

Wat in de nachtmerrie scenes en bij de moorden opvalt is dat de effecten verrassend goed zijn. Maar goed, als je een man als Jim Doyle (die ook verantwoordelijk was voor special effects bij A Nightmare on Elm Street en Friday the 13th part VII) in je special effects team hebt zitten kan je natuurlijk ook wel wat leuke doen. Vooral een aantal erg gave moorden en een aantal prachtige effecten met betrekking tot Mary Lou vond ik erg indrukwekkend.

Hello Mary Lou leent misschien wat van tijdgenoten en is dus niet heel origineel, maar de uitvoering is gewoon goed. Een erg toffe film voor de liefhebbers van de genrefilms uit deze periode.