Hellraiser: Revelations

“I want to put on record that the flick out there using the word Hellraiser IS NO FUCKIN’ CHILD OF MINE! I have NOTHING to do with the fuckin’ thing. If they claim its from the mind of Clive Barker, it’s a lie. It’s not even from my butt-hole.” Dit zijn de exacte woorden van Clive Barker toen hem ten ore kwam dat Hellraiser: Revelations gepromoot werd als “From the mind of Clive Bartker.” Is deze film echt zo erg dat het een belediging is om de oorspronkelijke maker te vernoemen? Het korte antwoord? Ja! Het lange antwoord? Dat lees je hieronder.

The box! You opened it, summoned us…
De families Craven en Bradley (Really? Really!) komen samen voor een etentje, wat overschaduwd door de verdwijning van hun zonen Steven en Nico een paar maanden eerder. Steven en Nico waren op road trip naar Mexico waar ze zich te goed doen aan de nodige tequila en zich verlekkeren aan vrouwen. Enkel hun bagage is teruggevonden, met daarin een camera waarmee ze hun capriolen hebben opgenomen en ook aanwijzingen bevatten over wat er met hen is gebeurt. Samen met de camera vinden ze ook een vreemd puzzeldoosje die ook te zien is. Als Steven terugkeert, is zijn familie vanzelfsprekend blij, maar al snel beginnen er vragen te rijzen. Hij praat voornamelijk wartaal over zwervers (in werkelijkheid een Engineer) en cenobites. Daarbij komt nog eens het plotse wegvallen van de telefoonlijnen en de verdwijning van hun wagens. Nooit geweten dat Pinhead zo’n autoliefhebber was. Langzaam maar zeker wordt er meer diepgang gegeven aan de capriolen van Steven en Nico en de gevolgen voor de familie.

Het plot is redelijk simpel en bevat meer plotholes dan gezond is. De sleutelelementen zijn nog altijd Pinhead en de Lament Configuration. Inspiratie puttend uit de eerste Hellraiser, Nico probeert de hel te ontsnappen nadat hij de doos geopend had. Nico is vergelijkbaar met Frank Cotton, maar dan een stuk dommer dan Frank. De uitleg van Engineer was duidelijk genoeg om te beseffen wat je te wachten staat wanneer de poort geopend is. Het verhaal wordt deels verteld door flashbacks en cameraopnames, wat één van de weinige pluspunten is.

It will be a very special pleasure to tear you apart.
Een van de weinige zaken waar de film wel op weet te scoren is het leveren van gore scènes. De onenightstand van Nico wordt dood teruggevonden in de badkamer waarbij het toilet en haar gezicht onder het bloed zitten. Bij verschillende mensen wordt het gezicht gevild. Iemand wordt in de maagstreek geschoten met een shotgun. Pinhead transformeert een slachtoffer in Pinhead II en daarna snijdt hij de stembanden open van iemand die hem irriteert. En natuurlijk het gebruikelijke aan stukken trekken van mensen.

Het probleem met de meesten van deze moord scènes zijn echter degene die ze uitvoert. Het is de eerste keer in de serie dat we een Engineer (in menselijke vorm) iemand zien doden voor de lol er van. (SPOILER) Soortgelijk wanneer Pinhead de stembanden van een slachtoffer opent omdat hij geïrriteerd werd door haar constante gesmeek. (EINDE SPOILER) Het is zinloos en niet iets dat we van Pinhead verwachten, nog kunnen appreciëren. Pinhead is, zolang hij onder de vlag van Leviathan werkt, geen psychopaat, geen Freddy Krueger. In Hellraiser werd dit bewezen door Chatterer die Kristy tot zwijgen dwong door twee vingers in haar mond te plaatsen. Even effectief, maar een wereld van verschil. Voor de mensen die nu gaan beweren dat Pinhead voor niets al die messen heeft. Hij heeft ze voor iets: voor de marteling van geclaimde personen of in het geval van Hellraiser III, voor mensen die een bedreiging vormen. Een derde probleem is het feit dat de degene die ze komen straffen minder zwaar wordt opgepakt dan de degene die ze claimen om iemand anders te straffen (2 haken tegen 4 haken). Het laatste probleem is de creatie van Pinhead Jr. Dit is volgens de oorspronkelijke Hellraiser mythos, het werk van de engineers, niet de cenobites! De cenobites die werden gecreëerd door Pinhead in Hellraiser III waren Pseudo-Cenobites, nog volledig bewust van hun vorige leven, iets wat niet het geval is in deze film (letterlijk vermeld door Pinhead).

You have an evil inside you that rivals my own, Nico.
Het ergste aspect is echter de personages. Ze nemen de ene na de andere stomme beslissing. Niets lijkt hen zorgen te maken tot het veel te laat is. Ze vinden een camera waarop staat wat er met hun zonen gebeurd is, maar vinden het onnodig om ermee naar de politie te gaan. Emma Craven, de dochter gedraagt zich nog dubieuzer. Het ene moment speelt ze met de Lament Configuration, het volgende moment is ze overbezorgd over haar broer en haar lief. En als ze niet bezig is met het spelen met duistere artefacten of haar huisgenoten uit staat te schelden voor hun gebrek aan actie, flirt ze met de vader van haar lief of tongzoent ze haar teruggekeerde broer! Het roept inderdaad veel vragen op. Dan hebben we ook nog de ‘ster’ van de film: Pinhead. Pinhead wordt niet langer gespeeld door Doug Bradley en dat is een groot gemis. Bradley’s performance was hetgeen dat vorige Hellraisers overeind hield als het verhaal of de personages het lieten afweten. Hij moest weinig moeite doen om eng over te komen, elke uitspraak kwam bedreigend over. Deze nieuwe Pinhead komt nog niet bedreigend over wanneer hij daadwerkelijk aan het bedreigen is. Hij is een van de grote ergernissen in de film. Zijn uitspraak: ” You have an evil inside you that rivals my own, Nico.” maakt de dingen enkel erger. Pinhead is nu eenmaal geen slechterik, hij is niet zo gemakkelijk te classificeren. In het eerste deel zegt hij zelf, Demon to some. Angel to others… Steven’s rol ials Nico is al even dubieus. Waar zit de moraliteitszin van die gast? (SPOILER) Een prostituee wurgen in koelen bloede voor zijn vriend is geen probleem. Een prostituee met een baby wurgen, dat is verschrikkelijk. Dat is het ook, maar een onderscheid er tussen maken is belachelijk. En hoe voorkomt hij de dood van deze moeder/hoer? Hij vertelt Nico dat hij het maar zelf moet doen. Hij weigert haar te doden, maar vertelt zijn vriend het zelf te doen. Uitkomst: een dode moeder en een dode baby. (EINDE SPOILER)

Conclusie:
Ik kon de vorige Hellraiser films over het algemeen wel waarderen. Ze varieerden van mijlpalen in de filmgeschiedenis tot vermakelijke popcornfilms. Maar deze is een grote uitzondering. Het lijkt wel een Asylum filmparodie. Er zijn maar weinig films die zou oneerbiedig omspringen met het gegeven bronmateriaal. En dit in een serie die al bekendstaat om de bedroevende artistieke vrijheden jegens het plot. Tel daar nog eens bij dat de personages belachelijke en stupide acties ondernemen en een dubieuze moraliteitszin hebben. Zo krijg je met een verre voorsprong de slechtste Hellraiser uit de serie. Voor Hellraiser fans is dit een te vermijden film, de reactie van Barker is meer dan begrijpelijk. Hellraiser: Revelations, de enigste revelatie die deze film bevat is dat elke keer je denkt dat het niet veel erger kan worden, er altijd wel iemand in zal slagen dit te doen. Een 3 is het hoogste getal dat ik kan geven voor deze toch wel zeer zwakke prestatie.