Incubo sulla Citta Contaminata (A.K.A. Nightmare City)

Nightmare City was één van die films waarop ik niet kon wachten tot ik hem eindelijk had gezien. Vaak gaat dat uiteindelijk ten koste van de filmervaring (Zo ook bij bijvoorbeeld Cut and Run). Even was ik bang dat hetzelfde zou gebeuren bij Nightmare City, maar gelukkig zijn mijn wensen toch wel aardig vervuld aan het einde van deze film.

Een vliegtuig dat werd blootgesteld aan giftige straling maakt een noodlanding in het midden van een stad. Uit het wrak komen tientallen mutanten die tot de tanden bewapend zijn met messen en knuppels. De mutanten vallen meteen een patrouille soldaten aan, waarna ze slachtend en moordend hun tocht verder zetten.

Van een erg lange opbouw is gelukkig geen sprake. De infected people, volgens Quentin Tarantino is Lenzi er niet van gediend als je zijn film een zombiefilm noemt, komen al snel tevoorschijn en vallen direct aan. De make-up van de infected people ziet er lekker low-budget en cheesy uit en is gelukkig lang niet zo slecht als dat ik op internet las. Datzelfde kan echter niet gezegd worden van de gore. Umberto Lenzi leek voor een zo hoog mogelijke bodycount te gaan en dat vind ik prima, maar niet wanneer dat ten koste gaat van de gore. En dat is hier wel het geval. In enkele minuten/secondes volgen er zoveel moorden achter elkaar dat alles maar een beetje wordt afgeraffeld. Vrijwel nergens wordt even de tijd genomen voor een echt pakkende gore scene en te vaak is het van een niveau ”bloedbuisje aan achterkant van mes” waardoor het al snel een behoorlijke slappe hap wordt.

Dan de cast… Umberto Lenzi wilde oorspronkelijk Franco Nero, western legende van o.a. de originele Django, voor de hoofdrol maar die waan ideeën werden al snel van tafel geveegd door de producent die aan kwam kakken met Mexicaanse cult-acteur Hugo Stiglitz. Stiglitz is natuurlijk geen Franco Nero en is ook geen geweldige acteur maar hij heeft wel aardige screen presence en hij is een leuk karakter. Heel degelijk en nergens over de top geacteerd door Stiglitz. Ook Mel Ferrer, die ik alleen kende van zijn rol in Eaten Alive (1977), maar die ook in veel grotere producties heeft gewerkt, is van de partij. Voor de rest wordt de cast veelal aangevuld met Italiaanse schoonheden waar natuurlijk weinig mee mis is.

Het eerste uur was even doorkomen voor mij aangezien ik het toen allemaal wat slapjes vond, maar de laatste 20/30 minuten maken voor mij veel goed. Verder nog een heerlijke soundtrack die dagen lang door je hoofd zal spoken. Dan wel weer jammer dat Nightmare City qua sleazyness nergens echt aan de eisen die je krijgt wanneer je de naam Umberto Lenzi ziet voldoet.