Lake Placid: The Final Chapter

Men dacht dat ze de krokodillenpopulatie in Lake Placid onder controle hadden, maar dan verschijnt er ineens een reusachtige alligator die een bedreiging vormt voor de lokale inwoners.
Ze wanen zich veilig binnen de hekken, maar wanneer een aantal scholieren de verkeerde afslag nemen als ze een trip naar een meer gaan maken en zo per ongeluk bij het verkeerde meer terecht komen breekt de hel los.
Een aantal stropers, waaronder Jim Bickerman (Robert Englund) worden stiekem ingezet om de alligator te doden. Bickerman heeft alleen heel andere plannen…

De eerste uit de Lake Placid reeks verscheen alweer in ’99. Ik moet eerlijk toegeven dat ik me nooit zo met de reeks bezig heb gehouden. Niet alleen omdat dit subgenre me nou niet enorm interesseert (vooral omdat alles na Jaws qua opzet wel heel erg op elkaar is gaan lijken), maar ook omdat ik het idee heb dat het gewoon geen sterke films zijn.
De eerste heb ik jaren geleden eens bekeken en wist me toen te vermaken, maar meer ook niet. En nu wist The Final Chapter mijn aandacht te wekken door de aanwezigheid van Englund.

Het verhaal is erg makkelijk te volgen zonder de twee voorgaande Lake Placid films gezien te hebben. Ik heb dan ook het idee dat de films, ondanks dat de locatie hetzelfde is, goed los van elkaar bekeken kunnen worden.
In de eerste scene word al gelijk duidelijk dat de CGI in deze film niet geweldig is. Net iets beter dan een film als Sharktopus, maar echt goed is het ook zeker niet te noemen.

Daarnaast zijn de personages en het verhaal erg standaard. Het personage van Yancy Butler vormt de connectie met Lake Placid 3 (die connectie heb ik dus gemist omdat ik hem niet heb gezien, maar de kenners zullen haar wel weer herkennen, aangezien ze hetzelfde personage speelt). Haar personage is in het begin best grappig, omdat ze werkelijk iedere gelegenheid pakt om een foute opmerking te maken, maar tegen het einde van de film begint het al behoorlijk irritant te worden.
Het acteerwerk van de rest van de cast is over het algemeen nog wat slechter en dat komt vooral door de weinige ervaring. Wat ze ook niet meehielp was dat de personages wel erg standaard waren.
Vooral de personages van de tieners bestaan grofweg uit: de verlegen maagd (Poppy Lee Friar), de slet (Scarlett Byrne), de stoere jongen (Daniel Black) en de opstandige puber (Benedict Smith). Niet heel erg interessant dus.
Het meest leukste en meest vermakelijke personage is toch wel de krankzinnige stroper, gespeeld door Robert Englund. Helaas is zijn rol in het begin van de film erg klein, want hij wist de film wel wat op te fleuren met zijn foute personage.

Verder is het camerawerk en de muziek wel redelijk, maar uiteraard niet heel erg hoogstaand. Verder is er van spanning of griezeligheid ook weinig sprake.
Misschien een vermakelijke film als men eens een film wil kijken waarbij het verstand echt helemaal op nul kan, maar verder denk ik dat het enkel de moeite waard is voor de doorgewinterde fanaten van dit subgenre.