Needle

Een groepje vrienden in een college, een vreemd doosje en voodoo. Dat is een korte samenvatting van het concept Needle. Needle is een Australische horrorfilm van 2010 en was genomineerd voor 8 awards waaronder beste make-up in een horrorfilm en beste acteur. Leuk en origineel concept, award-winnaar voor beste make-up… Is deze film echt zou goed? Of zit er toch nog een adertje onder het gras?

It’s a tool for revenge!
De film begint veel belovend als we een telefonisch gesprek volgen tussen twee zakenpartners, Robert Shaw en Samuel Rutherford. Samuel beticht Robert ervan dat hij hem heeft bedrogen, dat hij hem er fiscaal heeft ingeluisd. Robert lacht dit weg met de gevleugelde woorden: betrouw nooit iemand. Het lachen vergaat hem echter al snel als het gesprek escaleert en Samuel zweert wraak te nemen voor dit verraad. Minuten later, gebeuren er rare dingen in het kantoor van Robert, waarbij onder andere een lamp springt. Vervolgens wordt duidelijk wat Samuel bedoelde met wraak nemen en komt Robert op brutale wijze om het leven.

10 jaar na deze scene en 2 jaar na de dood van Samuel, krijgt zijn zoon Ben een vreemd doosje van zijn advocaat. Het was kort geleden gevonden in het huis van Samuel en behoort volgens Samuel’s testament toe aan Ben. Het is een mechanisch curiositeit met de intrigerende naam: le Vadou Mort. Als Ben daarop besluit zijn vrienden deelgenoot te maken van dit mysterieuze voorwerp, gaat het bergaf voor hem. Zijn broer Marcus duikt opnieuw op en de volgende dag blijkt dat Le Vadou Mort is gestolen. Al snel vallen de eerste doden en het is aan Ben en Marcus om uit te zoeken wat er aan de hand was en wie de dader is. Veel blijkt te maken met wat hun vader jaren geleden heeft gedaan.

Het plot draait rond de Vaudou Mort, een oud artefact uit het 18de Eeuwse Frankrijk. Dit is een leuke en subtiele verwijzing naar Hellraiser en de Lament Configuration (volgens de regisseur was Hellraiser een inspiratiebron). Le Vaudou Mort is Frans voor de voodoo dood en dat is ook de essentie van de film. Het apparaat heeft een ingenieuze werking en maakt van wassen voodoo popjes van degene die jij wilt straffen of doden. Het plot is een wraakverhaal en dat wordt al redelijk duidelijk vroeg in de film, net zoals het motief van deze wraakactie. De vraag is enkel: wie? En dat weten ze goed te verbergen.

The Voodoo-Death is real.
(Pas op: SPOILERS) Alles wat er met het popje gebeurt, gebeurt ook met het slachtoffer en levert enkele bevredigende moorden op. Van binnenuit naar buiten een gat door de torso van een man, diepe inkervingen vanuit het niets tot het in stukken breken van het popje en de gevolgen die het teweegbrengt op het menselijk lichaam… Vooral dit laatste sterfgeval is gore van de hoogste plank. Vooral voor goregasmfans is deze scene een aanrader. Deze sterfgevallen worden dan ook nog eens sfeervol ingeluid door de mechanische geluiden die Le Vadou Mort produceert als die wordt opgewonden met een hendel, voorafgaande aan elke moord.

Jammer genoeg mindert het daarna wel. De moorden worden veel genuanceerder, de wreedheid vermindert enorm en eindigen uiteindelijk off-screen. En dat vind ik erg spijtig. De moorden worden saaier en in een overduidelijk wraakplot, zijn leuke moorden toch wel een pluspunt. Een tweede reden is omdat het een gemiste kans is: als je over een plot beschikt waardoor je geen rekening hoeft te houden met fysische wetten, met de vraag is dit wel fysiek mogelijk, benut die dan ten volle. Alles wat je met het popje kan doen, kan dus ook met het slachtoffer in kwestie gebeuren. En voor het argument van: “je moet het ook nog kunnen filmen.” Er zijn scènes waarvan je verstelt staat en afvraagt: hoe hebben ze dat gedaan. Als de daarop volgende moorden meer in dezelfde stijl waren geweest en desnoods een moord minder dan was dit zeker een topper geweest.

Never trust anyone…
De personages zijn hoofdzakelijk studenten en zijn redelijk cliché: het hoofdpersonage Ben, vriendin Mary, de sportman Ryan, de nerd Jed, de neger Nelson (dit is niet racistisch bedoeld maar het blijft een feit dat in de meeste slashers, één van de vrienden een neger is die meestal ook de enigste is van de vriendengroep) en natuurlijk, het lesbisch koppel Isabelle Du Pont en Kandi. Vooral dit laatste stel zorgt voor clichés, elke keer als ze kussen (zedig kussen dan nog), kijken de meeste jongens hun ogen uit. Kom aan, deze film is uitgekomen in 2010, hebben die gasten nog nooit van internet gehoord? Het feit dat ze een koppel zijn, is totaal geen meerwaarde voor de film. Mochten de twee meisjes gewoon vriendinnen zijn geweest, het zou geen enkel verschil hebben gemaakt in de film. Ze zouden elkaar dan enkel op de kaak kussen bij het afscheid nemen in plaats van op de mond, maar voor de rest geen verschil.

De broer Marcus levert soms grappige momenten en de broedertwist tussen Ben en Marcus vertaalt zich in sommige weinige empathische uitspraken waarvan “Ja, zo hou je op den duur geen vrienden meer over…” toch wel de grofste was. Maar naarmate de film vordert, leren ze wel samen te werken wat ook goede momenten oplevert, vooral als ze het verleden van hun vader ontrafelen. En toch blijven ze stomme stoten uithalen. Kleine tip, ga nooit alleen een gebouw binnen waar je denkt een gevaarlijke psychopaat aan te treffen. Dat vraagt gewoon om problemen.

Conclusie:
De film is leuk en sfeervol, vooral het moordwapen was de moeite. Op een paar kleine minpunten, die voornamelijk betrekking hebben op de personages, wist deze film me toch nog te verrassen en bracht op een leuke wijze ode aan zijn inspiratiebronnen. Het is een film die ik iedereen kan aanraden als hij of zij zich gewoon eens wil ontspannen met een goede horrorfilm. Verwacht wel geen Hellraiser want anders kom je bedrogen uit. Een vermakelijke film die een 7 verdient.