Night of the Lepus

Grote delen van de V.S. worden overspoeld door konijnen. Ook de ranch van Cole Hillman (Rory Calhoun), in het Zuid-Westen van de V.S., word niet gespaard door deze plaag. Wanhopig roept hij de hulp in van onderzoekers Roy (Stuart Whitman) en Gerry Bennett (Janet Leigh), die hem beloven een oplossing te vinden voor deze plaag.
Ze bedenken dat ze het voortplantingssysteem van de konijnen overhoop kunnen gooien door ze hormonen toe te dienen. Zo kunnen ze ervoor zorgen dat er in de toekomst alleen nog maar onvruchtbare konijnen geboren zullen worden.
Helaas lijkt het toedienen van de hormonen niet te helpen, maar de konijnen beginnen wel explosief te groeien. Voordat ze het beseffen hebben Roy en Gerry ervoor gezorgd dat de plaag heel wat gevaarlijker is geworden. De reusachtige konijnen doden en vernietigen alles op hun pad en Cole, Roy en Gerry moeten met de hulp van meer lokale bevolking ervoor zorgen dat de konijnen vernietigd worden. De vraag is of ze de konijnen wel kunnen stoppen…

De afgelopen zeven jaar heb ik toch al heel wat horrorfilms gezien en ik dacht zo’n beetje iedere mutant en monster uit de horrorfilmgeschiedenis wel gezien te hebben. Gemuteerde dieren zijn vaak gebruikt in horrorfilms. Vooral haaien, piranha’s, krokodillen en spinnen worden graag gebruikt. Wat ik echter nog nooit had gezien is dat men aandoenlijke pluizenbollen, zoals konijnen in horrorfilms hadden gebruikt. Deze film bewijst echter weer dat in horrorfilms alles mogelijk is, dus ook gemuteerde konijnen.

Helaas hadden de filmmakers helemaal geen moeite gedaan om de konijnen een beetje meer overtuigingskracht te geven. Hierdoor zijn de scenes die als spannend of griezelig bedoeld waren gewoon niet effectief, want er zijn maar weinig mensen die bang zijn voor… konijnen… Door dit gegeven is de film, ondanks zijn redelijk korte speelduur (88 minuten), soms nogal langdradig en zelfs saai.
De moorden die deze langorige ‘monsters’ plegen, zijn allemaal off-screen. Dit maakt wel duidelijk dat het budget voor deze film niet echt hoog was. Toch is het resultaat dat ze nadien laten zien best aardig, alleen jammer dat we het niet zien ontstaan, maar enkel het resultaat te zien krijgen. Toch mag er, gezien het jaartal waaruit deze film stamt, niet geklaagd worden over dit onderwerp.

Wat de film nog redelijk overeind weet te houden is het acteerwerk. Rory Calhoun, die ik enkel nog maar kende van zijn rol in Motel Hell (1980) neemt de hoofdrol goed voor zijn rekening. Hij speelt de gedupeerde ranch eigenaar realistisch en overtuigend.
Ook de twee onderzoekers, gespeeld door Stuart Whitman en Janet Leigh (Marion Crane uit Psycho), die beiden al best een lange carrière hadden gemaakt door vele rollen in de jaren ’50 en ’60, spelen hun rollen best goed.
Als DeForest “Dr. McCoy” Kelley dan ook nog eens komt bewijzen dat hij best aardig acteert met een leuke bijrol, is het helemaal compleet. Over het acteerwerk valt gewoon niks te klagen.

Wat deze film vooral verpest is het minimale budget. Als de filmmakers een groter budget hadden gehad, hadden ze de film heel wat meer overtuigingskracht kunnen geven. Nu is de film hier en daar gewoon een saaie boel.
Misschien leuk voor de horrorliefhebbers die eens willen lachen om deze monsterfilm met de meest knuffelbare monsters ooit, maar verder kan deze film met een gerust hart gelaten worden voor wat het is.