Nightmares in Red, White and Blue: The Evolution of the American Horror Film

Lance Henriksen, bekend van vele (bij)rollen in een hele rij horrorfilms presenteert deze documentaire die de geschiedenis en ontwikkeling van de Amerikaanse horrorfilm onder de loep neemt. Een reis die de kijker langs de Universal monsters, de Gothische jaren ’50 en ’60, de verhardende jaren ’70 en ’80, de onzekere jaren ’90 en de commercialiteit van de jaren ’00 neemt, en dit in anderhalf uur!

De eerste twee minuten van de film dacht ik: waar ben ik aan begonnen? Enorm veel beelden en korte fragmenten volgden elkaar om de 5 seconden op. Gelukkig was dit enkel ter introductie van de echte documentaire.
Het tempo van de documentaire ligt nog wel hoog, want ze bespreken meer dan 80 jaar filmgeschiedenis in 96 minuten, maar het tempo is dusdanig dat het gewoon lekker kijkt, niet te snel en niet te langzaam.

Aan de hand van feiten uit de geschiedenis worden de films uit de verschillende jaren aan de politieke en maatschappelijke situatie die op dat moment in de V.S. speelden. Nu was het vooral bij de Amerikaanse horrorfilms al wel bekend dat ze uitpuilden van de politieke en maatschappelijke kritiek, maar dat is vooral zichtbaar bij de jaren ’70 en ’80 films.
Deze documentaire laat echter zien dat dit altijd al in een bepaalde mate speelde, dus ook in de jaren ’30 en ’40. De makers van de documentaire herinneren de kijkers graag aan de politieke en maatschappelijke status van deze jaren en welke invloed dit had op de films uit die tijd. Persoonlijk ken ik niet veel achtergrondinformatie van films uit de periode van de jaren ’30 t/m de jaren ’60, dus ik vond vooral dit gedeelte zeer interessant. Ondanks dat de film de nodige commerciële horrorfilms bespreekt word er ook nog genoeg tijd besteed aan wat meer vergeten films. Zo hier en daar worden zelfs terloops wat non-horrorfilms genoemd die zeer interessant lijken. Erg leuk dat films als The Trip (1967), Targets (1968), Deathdream (1974), The Stuff (1985) en, tot mijn grote verbazing, One Dark Night (1983) terloops ter sprake komen. Jammer genoeg is het gedeelte van de documentaire over de jaren ’90 tot ongeveer nu niet meer zo heel erg interessant. Er worden bijna alleen maar bekende (commerciële) films besproken en er word naar mijn idee onnodig veel tijd verspeeld aan de film Se7en (1995), ondanks dat ik het een goede film vind en het feit dat het over een geniale/gestoorde moordenaar gaat, vond ik het nogal onnodig dat er hier zoveel minuten aan werd besteed. Die minuten hadden ze beter kunnen gebruiken om dit gedeelte van de documentaire wat meer uit te diepen.

Al met al is Nigtmares in RW&B een leuke, leerzame en behoorlijk interessante documentaire voor de horrorliefhebbers. Deze past zeker tussen het rijtje horrordocumentaires die echt de moeite van het bekijken waard zijn. Ik kan alleen nog maar één ding meegeven: watch and learn.