Sorority House Massacre

Beth (Angela O’Neill) sluit zich aan bij een studentenvereniging en verhuist naar het studentenhuis. Daar aangekomen begint ze last te krijgen van vreemde dromen en visioenen.
Zo komt ze erachter dat ze vroeger in het huis gewoond heeft en dat haar broer haar familie vermoord heeft. Zij had echter weten te ontkomen. De broer ontsnapt echter uit het gesticht om zijn bloedige werk af te maken.

Sorority House Massacre is een weinig originele slasher uit midden jaren ’80 (1986 om precies te zijn). Het was de enigste film die Carol Frank maakte. Hij werd gepromoot (en tot op heden nog steeds) als een film die in hetzelfde straatje als de Slumber Party Massacre reeks past.
Misschien komt het omdat Carol Frank de assistent regisseur voor Slumber Party Massacre was of omdat deze film net zoals de Slumber Party Massacre reeks over een groep tieners alleen in een huis gaat.
Verder heeft deze film namelijk weinig overeenkomsten met Slumber Party Massacre en leent het meer van films als Halloween en vreemd genoeg ook A Nightmare on Elm Street.

Het acteerwerk is zoals te verwachten niet al te best. Angela O’Neill speelt haar rol maar mager. Ze is dan ook vanaf begin jaren ’90 alleen nog maar achter de schermen aan het werk geweest in plaats van voor de camera en dat is gezien haar acteerkwaliteiten denk ik ook maar een goede keuze van haar geweest.
De rest van de cast is acteert vooral te overdreven.

De moordenaar heeft verder ook geen uitstraling. Nergens heb je echt het gevoel dat de personen hier te maken hebben met een gevaarlijke moordenaar en wanneer er een slachtoffer valt komt het ook meer door de domme beslissingen van de personages dan door de valsheid van de moordenaar.
Verder had ik tijdens het kijken ook de hele tijd het idee dat ze gewoon het huis uit konden rennen en bij de buren aan konden gaan kloppen. John Carpenter bewees met zijn Halloween dat men zeker een claustrofobische sfeer kan creëren in een setting als deze, maar het is de makers van deze film niet gelukt om deze sfeer te creëren.

Ook leent de film veel van A Nightmare on Elm Street. De hoofdpersoon heeft last van nachtmerries. De nachtmerrie scenes zijn qua stijl en keuze van muziek wel vergelijkbaar met dezelfde scenes uit de eerder genoemde film.
Helaas zijn niet al deze scenes even sfeervol. De eerste scene had zeker zo zijn charme, maar na een poosje beginnen de droom scenes wat te vervelen en weten ze niet meer zo te boeien. Wat mij betreft hadden ze best wat meer accent op het moorden mogen leggen in plaats van de droom scenes.

Een niet al te beste slasher met geen spanning en weinig sfeer. Hij is zelfs voor de doorgewinterde liefhebber een beetje moeilijk om uit te zitten. Ik zou de liefhebbers dan eerder de Slumber Party Massacre films aanraden.