Tenebrae

Na zijn surrealistische films als Suspiria (1977) en Inferno (1980) keerde Dario Argento in 1982 terug naar het genre waar het voor hem allemaal begon: Giallo.

Eerder had hij met het genre al successen geboekt door films als The Bird with the Crystal Plumage (1970), Four Flies on Grey Velvet (1971), The Cat o’ Nine Tails (1971) en Profondo Rosso (1975).

Tenebrae, die o.a. ook bekend is als Tenebre of Shadows, gaat over de Amerikaanse horrorschrijver Peter Neal. Hij reist naar Rome om daar z’n nieuwste boek genaamd Tenebrae te promoten.
In Rome worden vervolgens vele moorden gepleegd op dezelfde manier als in het boek.

In tegenstelling tot veel andere Arento films is het kleurgebruik hier minder opvallend. Waar hij in films als Suspiria alles rood of groen liet gloeien blijft het hier vooral erg sober.

Tenebrae kent een paar heerlijke scene’s. Niet alleen zijn de moorden zeer stijlvol in beeld gebracht. Ook de aanloop naar de moorden is prachtig. Zo is er in één scene een minutenlange shot zonder cuts waar de camera volledig rond on over het huis heen gaat om vervolgens bij een raam uit te komen waar de moordscene gaat plaatsvinden. Een schitterende scene ondersteund door de geweldige muziek waar ik later nog op kom.

De Engelse dubbing is in tegenstelling tot veel andere Italiaanse horrorfilms zeer aardig. Ook het acteerwerk van Anthony Franciosa (A Face in the Crowd) is best sterk en de ondersteunende rollen van o.a. John Saxon (Black Christmas) en Daria Nicolodi (Profondo Rosso) zijn ook zeker een voldoende waard.

Één van de punten waar Tenebrae ook zeker niet vergeten op mag worden is de geweldig muziek van Goblin. Zij zorgden al voor de onvergetelijke soundtracks in o.a. Argento’s Profondo Rosso en Suspiria en leveren ook hier een geweldig stukje muziek af.

Al met al is Tenebrae zeer zeker de moeite waard. Een paar grote pluspunten is de geweldige spanning, de heerlijke soundtrack een lekker sfeertje en wat te denken van de op momenten erg goede gore.