The Corpse Grinders

Bestaat er een grotere cultregisseur dan Ted V. Mikels? Ik denk het niet. Hij regisseerde slecht ontvangen films als Dr. Sex, Girl in the Golden Boots en Astro-Zombies. Als kers op de taart woonde hij een tijd lang in kasteel in Las Vegas, gevuld met strippers.

Hoe geniaal titels als Astro-Zombies of The Corpse Grinders ook klinken. Hij maakt de verwachtingen niet helemaal waar. Met zo’n titel en een tag-line als ”Bone Crushing Terror” verwacht je slecht acteerwerk en ultiem lekkere en fake 70’s gore. The Corpse Grinders voldoet echter alleen op het punt van het slechte acteerwerk.

Er worden veel te veel saai dialogen gevoerd en het slechte acteerwerk helpt er niet aan mee. Monika Kelly is als eye candy nog wel om te doen en zorgt ervoor dat je niet in slaap valt. Plot is er nauwelijks maar ik kan het wel even samenvatten.
”De eigenaren van de kattenvoer fabrikant Lotus Cat Food Company ontdekken dat de katten smullen van gemalen mensenvlees. Ze graven ze op uit het kerkhof en vermalen ze vervolgens. Echter worden de katten van het mensenvlees agressief en zelfs dodelijk”.

Iedereen weet wat je met zo’n plot moet doen (72 minuten vermaak door gore, cheesy effecten en nudity), behalve Ted V. Mikels.
We volgen een dokter en z’n assistent die de moordende katten maar vreemd vinden en gaan op onderzoek uit. Dit wordt verschrikkelijk saai en langdradig verteld.
Denk je nou echt dat dat onderzoek ons ook maar iets interesseert. We willen een kijkje in die fabriek en zien hoe de lijken door de hakmachine heen gaan.

Er zijn echter ook wel wat pluspunten. Zo zei ik al dat Monika Kelly een leuke verschijning is en de “bad-guys” worden op leuke wijze neergezet. Zo praat de vrouw van de kerkhof eigenaar tegen een pluche pop en voert ze het poppetje zelfs soep. De scene’s in de fabriek waar de lijken vermorzeld zijn ondanks dat ze niet enorm gory zijn de moeite waard. Ook het sfeertje is best aardig. Let verder vooral op de pogingen van Ted V. Mikels om creatief te zijn. Zo is er tegen het einde van de film lichtgebruik zoals we dat kennen van Dario Argento. De gloeiende rode, blauwe en groene lichten. Al met al wel een echt slechte film die zelfs niet in de categorie zo “slecht dat ie goed is” hoort. De schaarse pluspuntjes zorgen echter niet voor een totale afgang.