Stacy

Aan het begin van de 21e verspreidt zich een vreemd verschijnsel over de Wereld: Meisjes in de leeftijd 15 tot 17 sterven op onverklaarbare wijze, maar voor ze sterven worden ze eerst heel erg vrolijk door het Near Death Happiness Syndrome en als ze sterven komen ze weer tot leven als een vleesetende zombie, ook wel een Stacy genoemd. Om daar vanaf te komen moeten ze herdoodt worden, met andere wooden in 165 stukjes gehakt worden.

Inderdaad, het klinkt allemaal als een echte zombiesplatter, en dat is het ook wel. De ingewanden en bloed vloeien rijkelijk (en goed verzorgt) en het is allemaal heel erg over the top. Een echte film voor de gorefan dus.

Maar das nog niet alles, de makers hebben geprobeerd om de film ook wat inhoud te geven en dat is ze aardig gelukt. De film draait niet alleen om zombies die mensen opeten, maar ook hoe de Wereld er mee omgaat. Zo zijn er verschillende wetten, die bijvoorbeeld regelen hoe en door wie een Stacy omgebracht moet worden en op welke dagen ze de resten bij het vuilnis kunnen zetten. Of een hele leuke infomercial waarbij ze een heel handige kettingzaag verkopen, ideaal voor het herdoden. Stacy heeft een paar heel leuke invalshoeken en vindingen, zit vol met knipogen naar zombie klassiekers (en namen) en aardig wat relativerende humor.

Er zijn meerdere verhaallijnen, over een meisje die bijna aan de beurt is en een man, een verhaallijn over de speciale anti-Stacy eenheid, eentje over een illegale Stacy-herdodingsgroep enzovoorts. Het is wel jammer dat sommige van deze verhaallijnen niet helemaal uit de verf komen, wat soms tot onduidelijk zorgt. (Maar dat kan komen omdat het een Japanse film is en die zijn altijd wat vreemd) Maar hoe dan ook, de film blijft wel boeiend.De regie is in orde en de film heeft een aantal mooie shots en een vreemde sfeer.
Het enige echte nadeel wat ik kon ontdekken in de film is de irritante achtergrond muziek, maar dat wende uiteindelijk ook min of meer.

Al met al een heel eigenaardige zombie-splatter: eentje met veel gore ?n een boodschap. Stacy valt in mijn Rivella-categorie: beetje vreemd, maar wel lekker!