The Ward

Kristen (Amber Heard) is een tiener die opgesloten word in een instelling vanwege brandstichting. Ze komt er al snel achter dat de inrichting een aantal vreemde behandelingswijzes erop nahoudt. Als klap op de vuurpijl hebben de overige bewoonsters van de afdeling iets verschrikkelijks gedaan met een meisje dat ook op de afdeling zat. De gekwelde geest van het meisje is teruggekeerd naar de instelling om met de dames af te rekenen.

Eindelijk is hij er dan. De langverwachte nieuwe film van John Carpenter (o.a. Halloween en The Thing). Als liefhebber van zijn werk was ik ook erg benieuwd naar zijn nieuwe werk. De meningen waren weer eens lekker verdeeld, de eerste reacties die vanuit de U.S. kwamen waren niet geweldig, terwijl filmkijkend Nederland (in hoeverre moviemeter hiervoor representatief is) juist weer behoorlijk enthousiast was. Het werd dus maar eens hoogst tijd dat ik zelf ging kijken wat Carpenter ervan gemaakt had.

Allereerst petje af voor de locatie. Bijna de gehele film speelt zich in en rond een gesloten afdeling van een inrichting voor geestelijke gezondheidszorg af. Dit soort locaties, die eigenlijk beschreven kunnen worden als een combinatie tussen een ziekenhuis en een gevangenis doen het goed in horrorfilms. Ook Carpenter weet een aantal sfeervolle shots te maken op deze relatief kleine oppervlakte.

De film word ondersteund door een redelijk sfeervolle soundtrack van Mark Kilian, die hiermee zijn eerste horrorsoundtrack schreef. Na zijn zoon de muziek te hebben laten verzorgen bij Cigarette Burns en Pro-Life koos hij bij The Ward dus voor wat nieuw bloed. Dit heeft zeker niet slecht uitgepakt en is best een sterke keuze geweest. John Carpenter weet goed wie hij moet inhuren.

Ook heeft Carpenter zo ongeveer het creme de la creme van de nieuwe vrouwelijke acteergeneratie binnen weten te halen. Amber Heard (o.a. The Stepfather en Pineapple Express) speelt Kristen, het hoofdpersonage van de film en ze doet het best goed. Ze zet overtuigend acteerwerk neer, zeker voor zo’n jonge actrice. Ik durf bijna te voorspellen dat haar een gouden toekomst in Hollywood te wachten staat.
Naast Amber Heard zien we nog Lyndsy Fonseca (Kick-Ass) en Danielle Panabaker (Friday the 13th en The Crazies remakes) in de bijrollen voorbij komen. Beide dames zetten ook leuke personages neer.
De aanwezigheid van deze drie lieftallige dames heeft echter ook een klein nadeel. De dames zien er helaas iets te gelikt uit, de dames zien er allemaal wel erg perfect uit. Dit is gewoon iets dat langzaam in de Amerikaanse filmwereld is gegroeid, helaas voor films als The Ward betekent dit wek dat de ‘geloofwaardigheid’ van de film naar beneden daalt.

Helaas heeft de film nog meer, mankementen durf ik ze bijna niet te noemen, want bij John Carpenter kunnen we wel verwachten dat hij weet waar hij mee bezig is.
Het spook waar we in de film mee te maken hebben heeft geen overtuigingskracht. De make-up ziet er wel erg plastisch uit en dit verpest eigenlijk gewoon bijna alle schrikmomenten uit de film. John Carpenter kan goed de spanning naar een schrikmoment opbouwen, maar wanneer hetgeen waarvan geschrokken moet worden gewoon niet eng is, houdt het eigenlijk al op. Daarnaast zijn alle schrikmomenten gewoon erg voorspelbaar, waardoor het verrassingseffect ook niet aanslaat. In de jaren ’70 of ’80 zou iets als dit goed gewerkt hebben, maar anno 2011 voelt dit aan als achterhaald, puur omdat het al zo vaak is gedaan.

Dit kritiek heb ik eigenlijk ook op het verhaal. Het is een aardig verhaaltje, maar het is gewoon al zo vaak gebruikt dat het allemaal wel erg voorspelbaar is. Wanneer zelfs de plottwist wel heel erg doet denken aan een andere recente film die ook in een gesticht (maar dan op een eiland) afspeelt, slaat voor mij de deur dicht.
John Carpenter is één van de redenen geweest waardoor ik van horror ben gaan houden, maar anno 2011 voelt zijn stijl een beetje gedateerd aan. Hierdoor werd voor mij The Ward een lichte teleurstelling. The Ward is naar mijn idee het teken dat het voor John Carpenter maar eens tijd word om van zijn pensioen te gaan genieten. Na meer dan 35 jaar in het vak is het ook moeilijk om origineel en vernieuwend te blijven. Daarom hoop ik dat The Ward zijn laatste werk binnen het genre dat hij groot heeft gebracht zal zijn.