Trunk

Seriemoordenaars komen overal ter wereld voor en kennen verschillende handelswijzen. In de meeste gevallen zijn de slachtoffers vrouwen die door de moordenaar worden ontvoerd. Moordenaars als Ted Bundy of als George in Trunk. Deze in 2009 verschenen psychologische horrorfilm kende nog maar weinig bekendheid. Maar is dit wel terecht? Heeft deze film het recht om de spotlights te delen of is het toch beter om hem in de koffer te laten?

You’re my date for the night, sweetie?

Megan is een jonge moeder die net gescheiden is van haar man en haar dochter moet ophalen van het kinderdagverblijf. George is een zieke psychopaat die zijn zinnen heeft gezet op zijn nieuwste slachtoffer, de onwetende Megan. Nadat hij haar in de val heeft gelokt, dwingt hij haar in de koffer van zijn auto en vertrekken ze voor een lange rit. George is duidelijk niet aan zijn proefstuk toe en heeft zijn kofferbak voorzien van afluisterapparatuur en een microfoon zodat ze kunnen communiceren. Terwijl hij zijn sadistische ideeën aan haar voorlegt en haar uitlacht, toont zij zich strijdvaardig en probeert een manier te vinden om te ontsnappen aan de hel waarin ze zich bevindt.

Het idee van de film is niet slecht, als wel erg basic. We hebben een gevaarlijke moordenaar en we hebben zijn vrouwelijk slachtoffer die hij tegen haar wil vasthoudt. De setting is daarentegen iets origineler dan we gewoon zijn en mikt duidelijk op het gevoel van claustrofobie. Het grootste nadeel van deze setting is dat het snel zeer langdradig wordt, een feit dat de regisseur zich niet heeft gerealiseerd. De scene verandert namelijk niet gedurende de film en zowat alle gebeurtenissen gebeuren dan ook in de muscle car van George.

Do you want to see how I punish?

Dit is normaal gezien het deel in de review waar ik vertel over hoe goor en bloederig een film is of hoe suspense vol de sfeer is in de film maar in dit geval kan ik zeer kort zijn: het is even bloederig als Bambi en elk spoor van enige spanning is na een halfuur al volledig verdwenen.

Sing me a lullaby!

De reden waarom de film langzaam gespeend wordt van spanning zijn de personages die er wel geteld een halfuur over doen om de volledige film en mijn avond te ruïneren. Het zijn maar twee personages, maar beide blijken een gigantische identiteitscrisis te ondergaan in de wagen. Megan’s gedrag is het best te beschrijven als bipolair, als het varieert angstig naar strijdvaardig, naar rationeel tot sletterig tot ronduit sadistisch. Ik begrijp dat ze alles probeert te doen om zichzelf te redden maar door deze constante stemmingswisselingen stel je je veeleer de vraag wie de werkelijke gek is. Ook vernoemt ze haar dochter in haar gesprekken met de moordenaar, echt iets dat je moet doen als je te maken hebt met een moordenaar.

Maar veel erger dan Megan is George. In het begin van de film wordt hij voorgesteld als een gevaarlijke psychopaat die een sadistische genoegen schept in het martelen van vrouwen. De man beweert dat Megan zijn 99ste slachtoffer is en treft plezier in pesten van zijn slachtoffer. Maar al snel wordt hij emotioneel als Megan vragen begint te stellen. En dat is de grootste afknapper van de film, het moment dat hij begint te huilen vanwege onverwerkte jeugdtrauma’s. Zulke gevoelige zaken, hoe pijnlijk dan ook, bespreek je met een psycholoog, niet met een gekidnapte vrouw in de kofferbak van je wagen. Om het nog erger te maken, blijft hij maar herhalen dat ze moet zwijgen, dat hij haar negeert, maar altijd weer herbegint met de conversatie. De eisen die hij stelt en de woede-uitbarstingen die volgen wanneer hij die niet vervult ziet lijken veel eerder die van een verwende peuter dan die van een gevaarlijke gek.

Conclusie:
Het verhaal is langdradig en ronduit saai. Het kent geen spanning en de enigste beelden van dreiging zijn geïnsinueerde beelden van George met zijn vorige slachtoffers. De personages zijn dan nog zo irritant dat je hoopt dat de auto halverwege de film tegen een boom knalt. Straw Weisman had duidelijk de intentie om psychologische horror te creëren maar de enige psychologische horror die uit deze film voortvloeide is het bestaan van deze film! Daarom kan ik het geen punten geven, maar gezien de laagste te geven score 1 is, wordt het dus een 1. Het heeft gefaald als een film in het algemeen en zeer zwaar gefaald als een horrorfilm.